سارہ شگفتہ ۔۔۔ میر ساگر

یک بیگاہے شاعرا منا گْشت کہ گوں تو الّمی گپّے کنگی اِنت۔  پدا یک روچے ما مزنیں ہوٹلے آ دیوان بیتّیں۔ آئیا منا گْشت کہ تو گوں من سیر کنئے؟

دومی گندو نندامئے سیرئے  شَور پک بیت۔

نی نکاح وانے ءِ واستہ مئے گوئرا زَر نیست اَت۔من گْشت نیم پگار تو وام بِزیر او نیم پگار من وام زیراں۔او پدا اے گپ ہم کہ منی لوگ ئے مردم مئے سانگ ءَ گون نہ بنت  گْڑا تئی سرا المّی اِنت کہ تو یک شاہدے شہ منی نیمگا ہم بیار گوں۔

یک دزگْہارے آ شہ من چندے جوڑا گْد وامی پچ گپت او شون داتگیں ڈسّ ءَ سر بیتّاں، نکاح وانگ بیت۔نکاح واناوتی فیس ءَ  شہ ابید شیرینی ءِ ڈبّکے ہم لوٹ اِت من ہما ساہت ءَ شہ بازار ا لوٹائینت و دات۔ نِی منی کِرّا پَشکپتگیں زَرّ شش کلدار اِت اَنت۔ کْڈکّ ءَ  سر بَیَگ بَیَگ ءَ دو کلدار پَشت کپت۔

من چراگ ئے روژنائی ءَ وتی دیمدار کَشّتگ و نشتگ اِتاں کہ ہمے دمانا شاعر اَتک او گْشت ءِِے “تئی گوئرا  دو کلدار اَست کہ ڈنّا منی چندے سنگت بے کرائی آ َ نشتگ اَنت”۔

من وتی ہمے دوئیں کلدار چِست کْت ئے شاعر ا را دات اَنت۔

پدا گْشت ءِِے کہ مئے کِرّا جنینانی ڈَنّ ئے دَرایگ او کار کنگ عیبے۔من وتی روزگار ہم بَبا دات۔

لوگا ہمروچ وانندگ و زانندگیں شاعر و نگدکارانی رَو و آ یَت و ایلیٹ ئے  وڑا گپّ ئے حال بنگیج اَت۔ کم شہ کم منی حاکا َ علم ئے اے وڑیں گنوکی وَا اَست اَت بلے اِشیا شہ ابید بَرے بَرے باریں چیا شْد برداشت نہ بیت۔

ہمروچ لوگا فلسفہ گرادوکائی اَت منطق وروکائی اَت۔

یک روچے شہ ہمے کْڈکّا ہم دز شْشت اَنت کہ اے ہم کِرائی اَت۔ پہ واری دگہ یک لوگے کِرَا ئے سرا زْرت و نشتیں۔ من  ہَمروچ  تگرد ئے  سرا وپت و بان ئے حشت حساب کْت اَنت و وتی جاہلی ئے  دپار بیتّاں۔

منا ہپتمی ماہ یَت۔ زیادہ ئیں درد و دوراں کپتگ و نارگا اِتاں او آئیا وتی علم ئے  جوشا منا چمّے ہم نہ چار اِت او دَراَتک و شْت۔

درد کہ گیش کپت اَنت گْڑا لوگ واہْند ئے  زال منی وا و پِریاتاں گوشداران اَتک او منا دز گِپت او یک نادراہ جاہے آ سر کْت ئے۔ منی دستاں دَرد و پنچ کلدار ئے کَڑاکوکیں  نوٹاں ابید دگہ ہچ نیست اَت۔

کمّے دیر ا رند منا بَچکّیں چْکّے بیت۔زمستانی روچ اِت اَنت، سک گوہر اَت او چْکّ ئے  پِر دیگ ئے  واستہ منا ٹوالے ہم گون نیست اَت۔ڈاکٹر اچْک منی کَش ئے اسٹریچرے سرا واپینت، کمّے دیر ا چْکّا وتی چمّ پَچ کْت اَنت او پدا مدامیگیں واستہ کفن ئے کَٹّگا شْت۔ بَس ہما روچ او مرچیگیں روچ، منی اندر او یَدّریں چمّاں جاگہ کْتہ۔

نرسا منا وارڈے آ آؤرت، واپینت او وت شْت۔

من نرسا را گْشتگ اَت ہم کہ منا لوگا روگی اِنت کہ منی لوگا کس سہی نہ اِنت کہ من اے رنگیں جاورانی آماچاں۔ آئیا منا اَجبیں نگاہاں چار اِت گْشت کہ تئی بَدن  دنیگہ زہر آماچی ئے حصاران دَر نہ یتکگ، ترا باید اِنت کہ تو دنیگہ گندلاں شہ پاد مَیا۔

بلے نِی منا آرام کْجا اَست اَت۔ منی کِرّا یکّ بیساہیں چْکّے ئے جون اَت او پنچ کلدار اِت اَنت۔

من نرسا را گْشت کہ نِی منی اے نادراہجاہا نندگ مشکْل اِنت۔منی کِرّا شْمارا دیگ ئے واستہ فیس ئے  زرّ  ہم نیست، من رواں زَرّے شوہازان و کاراں، میں ہجّہ نہ تچان ونہ رواں، منی اے بے ساہیں چْک ئے جون منی امانت اِنت شمئے گوئرا۔

من پدا پدانکاں ایر کپتاں۔ منا ترندیں تپے آ گوئر جتگ اَت، بَسا سوار بیت ولوگا رَستاں۔ منی گوراں شیر پِٹّگا اِت اَنت۔من شیر گلاسے آکْت وا یر کْت اَنت، داں ہمنچْکا منی شاعر و آئی ئے باقی وانندگ و زانندگیں مردم ہم اَتک اَنت۔

من شاعر ا را گْشت بچّکے بیتّگ اَت بلے حْدا ءَ وتی مال کْت۔

آئیا نگوشی اِش کْت و نگدکاراناں حال دات۔ کوٹی ءََ دو منٹ ئے بے تواری یے تالان بِی او سیمی منٹ ئے  گون کپگا گوں گپّ و رپ بندات بیت۔

فرائڈ ئے  بابتاتئی لیکہ چی اِنت؟

راں بو چے گْشیت؟

سعدی ءَ چے گْشتہ؟

او وارث شاہ وَا بلائیں مردے یَت۔

اے گپّ وا من مْدام گْوشداشتگ اِتاں بلے مرچی گْشئے لبز کمّے گیشتر گوشاں گران کپگا اِت اَنت۔ منا اَنچو سَما بیگایَت کہ اے درائیں مزنیں مردم پْورا کمّے دیرئے  واستہ منی حون ئے اندر ا مہتل بیتگ اَنت او راں بو او فرائڈ پْورا منی شکم ئے اَندر ا منی چْکّا چْنڈگ و آزار دَیگایَنت۔ آ روچا علم اوّلی بَرا منی لوگا اَتکگ اَت او منی حون ئے تہا کندگایَت۔

منی چْکّ ئے بیتن ءَ بچار!!!

ہمے یکّیں کلاک ئے اِشانی گپّ و رپّا حاموشی یے دَم پہ ساہت منا چاران اَت۔ اے تمام وانندگ و زانندگیں مردم علم ئے نالیاں اوژناگ کنان کوٹی ءَ  شہ جْدا بیتّاں۔

من پدانکاں چو کْوکّارے دروشما ایر کپتاں۔ نِی منی دستا سَے کلدار اِت اَنت۔من یک دزگْہارے ء  ِ لوگ ئے اَتکاں او سَے صد کلدار وام زْرت۔آئیا منا زَر دات اَنت او گْشت کہ تئی طبیعت زاناں  وش وش نہ اِنت؟

من گْشت ہَؤ بَس کمّے تپیگاں۔

من دیر ا نداشت کہ زَر منا دیم ءَ  دیگی اِت اَنت کہ آ منی ودار ا نندوک اَت۔

نادراہجاہا کہ سر بیتّاں، بِل 295 کلدار اِت اَنت۔نِی پدا منی کِرّا منی بے ساہیں چْکّے ئے جون  اَت او پدا ہما پنچیں کلدار پَشت کپتگ اِت اَنت۔ من ڈاکٹر ا را گْشت کہ شما پوڈی او چندہ یے کن اِت او منی چْکّارا کَلّ و کسارت بکن اِت۔ من نِی شْتاں!۔

چْکّ ئے حقّیگیں قبر وَا منی دل ئے اَندر ا ٹَہِتگ اَت۔ من پدا دو سَری کْوکّارے صورتا پدانکاں شہ ایر کپتان او پاداں شپاد دگّ ئے سرا تچان،  بَسے آ سوار بیتّاں۔ ڈاکٹر ہمے سرپد بیتگ اَت کہ من بگندئے چرے غما وتی ہوش و سار ا نِی برگشتگاں۔

بَس ئے کنڈیکٹر ا ہم منا شہ ٹکٹ نہ گِپت او درھیں مردم ہم منا پہ وانگ وانگا چارگا اِت اَنت۔ من بَس ءَ شہ ایر کپتان او کنڈیکٹر ئے دستا پنچ کلدار دات و رہادگ بیتّاں۔

لوگ؟

لوگ!!!

لوگا سر بیتّاں۔

گلاسا شیر ہما وڑ ایر اِت اَنت

کفنا شہ ہم اسپیت تِر او جلواناک تِر۔

من وتی شیرانی سوگند وارت کہ من  نِی شعر نبشتہ کناں۔شاعری کناں۔ منا مردم یک شاعرے ئے  نسبتا پجّہ بیارنت، شیرانی حراب بَیَگا شہ پیشتر من یک لچّہے نبشتہ کْت۔

بلے سئیمی گپّ دروگ اِنت۔ من شاعرے نیاں۔ کس منا شاعر مہ گْشی۔ بلکیں من روچے وتی چْکّا را کفنے دات کْت۔

مرچی چاریں نیمگا شاعر، شاعر،ئے آواز اِنت بلے دنیگہ ہم کفن ئے زَرّ پورو نہ بیتگ اَنت۔

ہردیں کہ ترا کسے ڈْکّھے دات

آ ڈْکّھ ئے نام ءَ ” جَنِکّیں چْک  ” ایر بکن۔