جاوید زہیر ؔ ۔ پیشکان

ندات ئے بھر منی شت ئے زندا
پر منا شات نکت شت ئے زندا

زندئے مراد آھِرا من دیستگ انت
گوستگ انت وھد وتی باھندا

ودار شد، او پارگ و بزّگی
کتگ درد جبین ئے بند ، بندا

ناں شہارت ئے تنگہ یے ناں چیزے دل سِریں
ونتگ میستا نماز، تو پنچ رندا

بیتگاں داں مدّتے کلا وتی دوزوا ہئے
پہ شگان کشت ئے منا پرچا وتی باھندا

تئی ملکتاں رسیت منا چم نہ جَنت
کس منا وتیگ نہ کنت رندا

تو کہ کتگ اے ھم کن انت ھمے پیم
اے ھم رواَنت چو تئی رھبندا

زانگ نہ بیت پہ صوم و صلات انسان کدی
پدّر نہ کنت کہ مردمے داں وتی جندا

زھیریگ مہ بئے زھیرؔ تئی بیتگ نسیب
کہت تیر انت کہ لگّ انت ماں دلبندا