گوں دلا جہیڑاں ۔۔۔ عظیم شاد نورکن

مرچی درائیں روچا آئی ئَ وتی ڈگار ئے لد جتگ اِتاں۔دمے بُرتگ ات۔ وھدے وتی تحت ئِ سرا چو مدامی ایں وڈا تچک بوت و وپت۔گوں ھیالانی زر ا اوژناگ کنان ات و باندا نگد ئَ ات۔ باندا باریں دھکان احمدک ئِ چک کئیت اِنت منی کمک ئِ ھاترا یا ناں؟ باریں کدی پدا موسمی جمبر کایاں۔ھﺅر بیت پدا دشتا کپوت کوکو کناں؟۔ ھور بیت موسم گرم انت کار ھم نہ بیت۔دو کلاکا پد پدا ھیداں چہ اوژناگ بئے ھمے ھیالانی بوجیگ ئَ سوار ات کہ دیر نہ گوست آواب کپت۔
دیر نہ گوست آ گوں واب ئِ تہا استاد نورخان بزنجو ئِ گوم ئَ گپ و ترانا ات تو چی ئَ پلانی دنیا ئَ تبدو چاہڑیں موسمے پردات؟ پہ کئے ئَ اشتاپی ات ئے ۔کئی گماں تئی جگر بورینتگ اتاں؟ کئے ئَ ترا مرگ ئِ بدعائی داتگ ات۔ کئی یات و ھیالان ات ئے ،ھاموش ھاموش ات ئے او ھیالانی دنیا ئَ گارتئے تئی یلیں بچکندگ ئَ چہ سما بوت کہ تو چہ اندر ئِ دنیا ئَ باز پرشتگ ات ئے؟ کئی گپ و ھبراں چہ دلپروش بوت ئے پہ مدامی یلیں سمی یلہ دات و شت ئے کئی گپ تو وتی دل ئِ توک ئَ چو کوھے ئَ رودینتگ اتاں؟ کئی گپا گال ماتی دل ئَ جاگہہ داتگ اتاں او ترا کئے بدعائی داتگ ات تو ما وتی یلیں زند ا چہ بیزاری ات ئے؟ استاد ترا چی یے کمی ات؟ ترا سنگت ،دوست و ھمبل یے پہ وتا جوڑ کتین ات ما وتی زندگی ئَ مساپری گوازینت۔ روچے اے بازار و روچے آبازار ؟ کئی یات و زھیراں ترا دنیائی نہ کتگ ات۔ ترا چی ئِ گم ات وتی نام ئِ یا شاعری ئِ؟ انسان و دوستانی گم اِتاں کہ تو نشہ ئِ راہ ئَ ویل بوت ئے۔ھمے درد و دورانی دور تو دار و نشہ کت انت۔ او یا چہ یلیں دنیا ئَ چہ ازل بیزاری ات ئے؟ بگش مرچی مرچیہ بگش بس منا وتی راز دارے جوڑ بکن۔من تئی رازاں وتی دل ئَ تہا ابد جاگہ دیاں بس منا بُگُش۔
استاد گوں لپرزوکیں لُنٹاں گشت من ما وتی زند ئَ باز راز دار پہ وتا جوڑ کتگ اتاں بلئے دراہ بے وپا بوت انت۔کسا منی راز ما وتی سینگ ئَ جاہ دات کت نہ کت انت۔بل یار اے دنیا بس وتی مطلب ئیگ انت۔برات بباں شد،دوست و سنگت بباں شُد۔۔۔بل منا کہ من شمارا چہ دیرو گستا انت۔ پمیشکہ من چہ شمارا چہ دور شتاں کہ منی قدرو قیمت ئِ کس نزانت۔دوروچ ئَ ترا ھرکس ازت دنت بلے پدا ترا دپی جستے او نہ کناں کہ تو زندگ ئے یا مرتگ ئے۔ بل استاد اے گپ وگلہ انت۔تو چو چی ئَ اشتاپی ات ئے او پرچی مارا درد و دورانی سمبتگیں بازارے دات۔ھﺅ من پمیشکہ شُتاں کہ منی زندگی لھتیں مردمانی ھاترا وبائی جانے ات۔بگش ھما دوست و ھمبلاں کہ نوں پرچی شمانی ھاترا ارس ئے من است و مبات اتاں شما منا وڑ وڑیں بھتام جت و ھبر دات،نشت و نرونڈ ات۔ شمے دپا سگیت منا لدگ ئِ بدوائی دات؟ من ھما روچ ئَ چہ وتا را بیزار بوتاں۔یلہ دئے نرونڈگ ئَ گلہانی بازار ئَ استاد تئی زندگی ئِ مستریں واھشت چی انت؟(گوں گریوگے ئَ) منی زندگی ئِ مستریں واھشت اِیش ات کہ من وتی سالونکیں بچ شئے حق بزنجو ئِ سد رئیگ ات کہ وتی ازما پیشداراں،بلے افسوس اے وڑ ھم نہ بوت۔ افسوس۔۔۔۔افسوس۔۔۔ گوں ھیسکارگے ئَ ۔۔۔
شے حق جان ئِ ھال ئَ کن من دیر انت نہ دیستگ۔ منی کوکو،اردولیں می می منا یات کناں؟ منا گوش داراں؟ یا ناں چو آھانی وڑا منا چہ بیزاری انت انگہ؟ ناں استاد ترا تئی یلیں شئے حق جان سک یات کنت۔وھدے تئی مرگ ئِ بہریں ھال آئی ئِ گوشاں کپت،گوں وتی کسانیں گونڈواں گوں لیب و گوازی ئَ ات۔گوں اریشی چماں دست ئِ لیبوکے دور داتاں ئُُ اتک تئی پرس ئِ پتر ئِ سرا۔اُف! منی چمانی روک و دل ئِ بندوک۔۔ بگش شے حق جانا منا یات مکن وتی گوھریں ارساں مہ ریچ۔من لاچار اتاں کہ ترا چہ یلہ بدی انت ئُُ چرے دنیا ئَ پہ مدامی سید بکناں۔بلئے تو منا اے بگش باریں شئے حق جانا منی گڈی دیدار کت یاناں؟ ھو تئی گڈی دیداریے تہ دیرا کت۔ھردیں کہ چمے ترا کپتاں ھیالانی دنیا ئَ آباد بوت داں دیر ا ھچ یے نہ گوشت۔ انگہ تئی پوسٹراں گندایت چو ماتے ئَ وتی دپا پچ لگوشیت گش ئے تو مرچی چرے دنیا ئَ چہ شتگ ئے۔دم پہ ساھت ترا گیر کارایت،ھیسکاریت۔اُف ! نوں دیم ئَ مروچ شے حق جان باز بے چاڑیں مرچاں گڈا اُف شے حق جان! تئی حق کئے ئَ زرتاں۔کئے ئَ منا لاگ ئِ گرانیں کنڈگ ئِ نیمگ ئَ آرت و ایر کت۔شے حق جانا بگش ھرچی کن ئے پہ وتا بکن ۔ملام گیری من کت،من ھرکسی درد و دوراں ھورو تور اِتاں۔ بریں اے بازار برے آبازار۔ بلئے منا کئے ئَ زرت۔استاد اے چونیں گپ ئے تو جنگ ئے۔ من ملام گیری کت۔ھرکسی مدد وتی سینگ ئَ جاہ داتاں گڈسرا تو منی ھال دیست کہ من چوں بوت آں۔ من نہ لوٹاں کہ شے حق جان ھم پدا ھمے درد و دورانی آس ئِ باھوٹ بہ بیت۔شے حق جانا بگش نوں منا چہ دل ئَ پہ مدامی دربکن۔شر ایش ات کہ من زندگ بوتیناں بلئے افسوس چوش نہ بوت۔شے حق جان من ترا ہر روچ یات کناں۔ہرروچ وتا را درد و دورانی بازار ا آباد کناں۔منا تئی ہما گپ انگہ چو کوھے ئَ دیم ئَ مک انت ۔تو گشت اے جان من گشت جی شے حق پل۔ تو گشت ھردیں تو کیسٹ ے ئَ روئے دیر کن ئے منا تئی زھیرو یات نیلاں اے رند ئَ من ترا یلہ نکناں کہ منا بے تو دمانے اوں وش نہ بیت۔شر بابل جان اے رند ئَ ترا کیسٹا براں گوں۔تو بلاھیں ٹہکے دات و گشت الّے،الّے، الّے من و پت پدا یکجا باں ما سی ڈی ئِ لوگ ئَ ۔ من بچکندات و گشت ھو بیا نوں ترا بگل ئَ کناں شے حق جان۔۔۔بیا۔۔بیا۔۔بیا۔اناں ابا من لج کنت۔ گوں ھمے گپاں آڈنا تتک و شُت۔۔۔
نوں باریں من چرے دنیا ئَ پہ مدامی شُتاں۔ باریں شے حق جانا منی یات و تھتال چوں کناں۔باریں گوں گم و یات انت داں کہ زندگ بیت۔ او باریں داں چنت وھد امن وتی دل ئَ جاگہہ دنت و باریں چے چے بیت کس نزانت۔۔۔
استاد ترا چہ پد تئی دوست وُُ ھمبل تئی زھیر و یاتاں انچش کتگ انت کہ چارگ نباں۔ بل تو ڈئے وتی دروگاں۔ کسا منی دوستی نیست انت دراھیں دوست و برات منا چہ بیزاری اتاں۔یکرندئے منا سنگتے ئَ دیم پہ دیم مرگ ئِ بددُعائی دات۔بُگش ھما دوستا نوں باریں رند ئے من تو کجام زھمے جتگ پمن۔ چے تو بستگ منی نام ئِ سرا۔۔ تو مپتا منی دپا پچ کن ئے من سنگتے ئِ چشمک جاھے گار کتگ ات او یا شموشتگ ات۔پدا ھما دوستا ھمے چشمک ئِ بدل ئِ واستہ منا گشت۔نوں تو چے گش ئے ھیر ا چہ کوریں حیدر ئَ لوٹ ئے۔من وتی دراھیں راز یکے ئَ دات انت بلئے وھدے من مُرتاں۔ھو وھدے آئی ئَ منا بارا جست کنگ بیت۔بنداتا گپاں چیر دنت۔بلئے گڈ سرا منی دراھیں رازاں دنت۔ھو بگش ھمے دوستا کہ منی او تئی یک امبرے ئِ ھمراھی ئِ برورد ھمیش ات ،ھو منی کمزوری ئے گش ئے یا دل پہکی کہ من ترا وتی زند ئِ دراھیں راز داتاں تئی راز دانی چو چی ئَ زوتا پرشت؟
سنگت تو سک باز گپ کن ئے۔ بلئے ھدا ئِ نام ئَ منا نوں یلہ کن۔منی وانگ و نویسگ ئِ وھد انت۔استاد چوش مہ کن دیر ات دل ئِ واھشت بوتگ کہ گوں تو ھال و اھوال بکناں۔بلئے تو گندگ نبوت ئے۔ھﺅ گڈا تو راست گش ئے۔شر نند و گپ و دیوان کن وتی دل ئِ زنگ و چلاں کم تر کن و بُرو۔۔گوں ھمے گپاں من پچ لرزا ن وپاداتک انت تہ گنداں دراھیں میتگ ئِ مردم آگہہ انت و ھرکس وتی کاراں گلائیش انت۔من چاراِت اے دیم و آدیم انت کجا شُت آمرد ۔۔باریں کجا شُت۔۔
دلگوش:ہاں ہاں لوگ انت،استادنورخان بزنجو ئِ گڈسری گپ ات۔