اوڈیسی ۔۔۔ ھومر/ فدااحمد

اولی کتاب
’’ من ہما کسہ ءِ آرگہ واستا چہ شائری ءِ دیوی ءَ زانت ءُُ زانگ ءِ لوٹوکاں کہ آنہی بامرد ہما شر زانتیں مردانت کہ آتروئے ءِ پاکیں کلات ءَ را لٹّ ءُُ پُل کنگ ءَ پد سجہیں دنیا ءَ ترّ اِت ءُُ سیل ئِ کت، آنہیا تر ءُُ تاب ءُُ سیل ءِ وہد ءَ وڑ وڑیں قومانی شہر چار اتنت ءُُ آہانی دود ءُُ ربیدگاں سر پد بوت۔ اگں چہ آنہیا جہد کت کہ وتی دوست ءُُ سنگتانی پجیگ ءَ پہ سلامتی وتی ڈیہہ ءَ واتر بہ بیت ، زِر ءِ توکا بازیں سکی ءُُ سوری یے سگ ات أِ ، بلے انگت آہانی رکینگ ءَ بے سوب بوت۔ آنہی سنگتاں، چہ وتی بچکی ءُُ ہوڑی ءَ آنہی کتگیں جہد ءُُ جفا زوال کتنت۔ آہاں روچ ءِ دیوتا ہائیپرئن ءِ گوک کشت ءُُ وارتنت ءُُ پدا دیوتا ءَ انچو کت کہ آہاں ڈیہہ ءِ واتری نصیب مہ بیت۔ آہانی ہمے گناہ آہانی مرگ ءِ سبب جوڑ بوت۔ پاکیں دیوی، زیوس ءِ جنک !من تئی دست ءُُ پاداں کپیں ، تو مارا اے کسہ ءَ بجن ءُُ بدئے ءُُ ھرچی کہ تو زانئے چہ ہمودا بندات أِ بکن‘‘۔
ہما بامرداں کہ جنگءَ جَنَگ نہ بوتگ اتنت آ جنگ ءِ تاوان ءُُ دریا ءِ مصیبتاں رک اتگ ات ءُُ ڈیہہ ءَ سر بوتگ اتنت۔ ایوکا اوڈیسئس وتی پُر مہریں ڈیہہ ءُُ وتی لوگبانک ءِ جتائی ءَ بے تاہیر کتگ ات۔ آ زوراور ءُُ ڈولداریں دیوی کالپسو ءَ وتی غار ءِ توکا داشتگ ات ءُُ آئی گوما آروس ءَ دلمانگ ات۔ ماہ ءُُ سال پدی بوتنت ءُُ آخر ہما سال اوں اتک کہ دیوتاہاں آنہی کسمت ءَ اِتاکا ءِ واتری نبشتگ ات۔ بلے آنہی جنجالاں کُٹّگی نہ ات، آں چہ دوست ءُُ سنگتاں سستگ ات۔ توامیں دیوتا دلاوریں اوڈیسئس ءِ واستا اپسوزی اتنت؛ ایوکا یکیں پوسیڈن ءَ آ داں ہما وہد ءَ بے ہساب دلسیاہ ءُُ عذاب کت دانکہ آ اِتاکا ءَ سر نہ بوت۔
ہیر، آ وہدی پوسیڈن سک دور بزاں ایتھوپیاءَ شتگ ات کہ آ دنیا ءِ آخری سرا انت۔ اودءِ مردمانی نیم انچیں جاگہے ءَ نشتگ کہ روچ چہ ہمودا ٹِکّ دنت ءُُ نیم انچیں جاگہے ءَ کہ روچ ہمودا برکت بیت۔ اودءَ آگوک و گرانڈانی ندرانی قبول کنگ ءَ شتگ ات ءُُ ناچ ءُُ سہبتانی تماشہ ءِ چارگ ءَ ہمودا مہتل بوتگ ات۔ ہمے نیام ءَ ایدگہ دیوتا اولمپسی زیوس ءِ ماڑی ءَ یکجاگہ بوتنت ۔ ہمے دیوان ءَ دیوتا ءُُ انسانانی پت ءَ گپے دَور دات آ داں دیر ءَ اگِستس ءِ بابتا جیڑگا ات کہ آ، آگامیمنن ءِ چک اوریستس ءَ کشتگ ات ءُُ نام در آورتگ ات؛ آنہیا گشت: ’’ چونیں اپسوزی گپے کہ انسان وتی توامیں مصیبتانی ذمہ وار دیوتاہاں گشنت اگں چہ وتی کار پدانی سببا آہانی سرا انچیں مصیبت کپیت کہ آہانی کسمتا مان ہم نہ انت۔ اگِستس ءَ بچارِت ! ماہیرمِیس نپر کتگ ات ءُُ آ سرپدی داتگ ات کہ آگامیمنن ءَ کشگ یا آنہی لوگبانک ءَ پُشت ءَ کشّگ ءِ کوشست مکنت۔ ہیرمیس ءَ آ سرپد کتگ ات کہ وہدے اوریستس مزن بیت ءُُ لوگ ءِ زہیرے زورنت تہ دانکہ آ پت ءِ بیر ءَ مہ گیپت ، آرام ء دل نہ نندیت۔ بلے اے جوانیں سوج ءَ اگستس راہ ءَ نیاورت۔ آئیءَ شری ءِ سرا زانتگ ات کہ اے کارپدانی آسر شر نہ بیت۔ بلے انگت آسرپد نہ بوت۔ آئیءَ وتی سیہ رُوہیں کار پدانی مُز رس ات‘‘۔