My Father My Hero — Dr. Simi Parwaz

باریں آشپے کجا م پاس ات کہ منی چم چہ برمشے آپچ بوت انت وہدے کہ منی پروابیں چم کموھیل بوتنت گڈامن دیست کہ مئے لوگئے مچکد گی تاکے دپئے آمزنیں دارئے کرسی ئے سرا نشتگت اویک گوئڈوکیں ٹیبلوکے سرارُمبے کتا بے سر پو سرانت و ہیر انت۔
دوہمی کشایک کوئنیں سیائیں دانچوپے سرا مشتگ وروشنا روشنا ئیں چراگے ایرت۔ چہ چراگئے روژنائیا لوگے ہر چیز گشے زند گت وساہ کشگا ات۔
آنہیا یک دپترے دیما وبرے ایریں کتابانی تو کا یکے پچ کنت چیزے وانیت وپدا پہ ایمنی چہ زنڈیں ساہتے آچیزے نبشتہ کنت ، تادیراں من آنہیا چارگا وں بلے آوتی کسہانی تو کا ہوشناگ کنگا انت ومن مارات گشے اصلاآوت یک کسہہ ئے ودُرست آنہیا نویسگا انت، آنہی دیما ایریں کتاب دارے مزنیں کرسی ، روشنائیں چراگ دُرستاں دست پر گوش پر آدرستانی چم پچ انت۔ انچش کہ واجہ ئے ہر کس ئے چم پچ انت، گوں زبان گپ جتوکتت جیڑنت، پہ حقا تچ انت، پہ ز لم وزوراکی لانکے بستگ ۔۔۔مزن بیبت کہ کسان ، گریب کہ گہتر درستانی گماکننت ۔۔۔ چُک ، جنوزام ، پوریا گر، زال ہر چیر گوچتگیں انسانا نی ہر کسی حکانی گپ۔
ہچ مچارپہ منزلے بے راہیا
پہ شدوبے پچی وبے جاہیا
گم مکن پہ مرچیگیں دل سیاہیا
پاداں ترند کن۔۔ منزل دوریں بلے اُمیت است ، ہر چیز کت کے ۔ پہ قوم وملک پہ بنی آدم پہ انسانی حق ۔۔ پہ وانگ وزانگ، دودو ربیدگ پہ لبزانک پہ چاگرد ۔۔۔ ہروڈ بس کار کنگی ایں۔ اے تہاری ، پد منتگی دُور کنگی ایں ۔۔۔ہر نیمگا روژ نائی آرگی ایں ۔۔۔ بلے یک مردمے تاکدیگاں وچینچو، کت کنت۔
کسانیا مناں یکے آ جست کت ’’سموتئی پت چونیں پتے ۔۔۔‘‘ منی پسوات۔۔۔ ’’منی پت دنیائے درستیں پتاں چہ شرترایں‘‘ مرچی من نزاناں کہ آکسہ نویس کے ایں، نولسٹ وکو اس ، پٹ ویو لکا رشاعر ، رجانکا روشرگدار دیم روئی آروک آحقئے گپ جنوک کے ایں۔۔۔
بس دوگپا پہ دوستیں پتا :
پت ئے نام کہ گرگ بیت گڈاں من ماراں بُرزومُہرکمیں انچیں کو ہ کہ آہر مصیبت وتوپان و گماں چہ رکینیت سبزوشائیگانیں انچیں ساھگے کہ چہ ہر گرم وسردیں گواتاں داریت،
مہرے یک کلاتے کہ چرائیا مادرست زندگیں ہر شریں کارے کنگے ، دیما آھگے سکیں دھوک دل بڈی دھوک۔
مئے درستانی دلے توکا آنہی مہرانی آسے الوت کنگا انت یک جنگل مدام آبادیں ۔۔۔آزادیں ۔۔۔آنہیا سانکل گورانیست ۔۔مئے وآنہی مہربے منزل نہ ایں منی دلا پتئے ارزشت بے حسابیں بے کچ و کساسیں۔ امینچو گپ بجنے کمیں بلے آنہی مہر آنہی مارشت آنہی وہد پہ درستیں قوما انت انچش آپہ وتی چک جمشید ا پہ بالاچ پہ حملاپہ گل افروز وخان جانا سوچیت۔ ہلکئے ہر چکے باروا سوچیت حیال کنت۔۔۔پگر کنت ۔۔ مناں ایشیا چہ ہچ احتراز نیست من گل باں ۔۔۔ بلے مناں ہماوہدا سک زہر کئیت کہ آگشیت زندگی کتابانی توکا ایں ۔کتا ب ہم ساہ کشاں۔ کتاباں ہم احساس است ۔ اے بنی آدمے ڈولا وہد لوٹاں ۔۔دلگوش لوٹاں ۔۔۔ مہر لوٹاں ۔۔ چریشیاچہ کتاب سداں سالا تاں زندگ باں۔۔۔ او اے منی نصیحتیں کہ کتاباں شما منی چُک زندگ بہ کنے چیا کہ من ایشاں شمے برات و گوارے درجہ داتک و وتی او لادے کہ درستاں چہ گیشں اے منی زندے ہمراہ وہمراز بوتگ انت۔