وئیل ۔۔۔  لوہسون/مسرؔ ورشاد

منا شش سال بیت کہ شہ بنجا ہا آتگوں۔ من اے درنیاما نام گپتیں ریاستی معاملہانی باروا بازویست واشکت ۔بلیں منا یک چیزے آہم اثر مندنہ کرت ۔ بلکیں من گشت کنیں کہ منی بے تہمبلی اِش گیش کرت و پہ راستی منا شہ انسانی سیمیسراں ہما دیم اِش کرت۔
البت یک سرگو ستے آمنا شہ بے تہمبلی آ ہمنکہ گوازینت کہ من نوں آئر اشمشت نہ کنیں
اے1917ئے زمستان ئے گپے۔ گوریچ کشگا ات بلیں منا پہ لاپ ئے والینگا سُہبا مہلہ کارا روگی ات ۔ من دگ ئے سرایک ساھدارے ہم نہ دیست وتا’’ ایس ‘‘ گیٹ آروگا رکشہ یے شوہاز باز گران گوست اے وخت آگوات کمولہم کشگا ات۔ ودگ ئے حامگیں حاکے برت اتنت و دگ ساپ ات ورکشہ ترندروان اَت ۔ ما ’’ایس ‘‘ گیٹ ابیل دات ات کہ مردمے دگ آ آدیم بیانا گوں مئے رکشہ آ اَڑاِت و کپت۔
آیک پیریں زالے ات کہ سرئے مودے اسپیت اتنت۔ آئرا کہنیں و درتگیں پچ گورا ات۔ آنہی شہ مئے دیما گوزگ ئے وختا اشارہ ہم نہ کرت و نا گتہ رہادگ بوت۔ حالانکہ رکشہ والا آ آئرا رکھینت بلیں آنہی درتگیں کوٹ کہ زنچک یے پچ ات و گواتا زرت ات۔ گوں رکشہ آ مان اَڑاِت۔ وش بہتی آ رکشہ مداں مدانا روگا اَت اگاں نہ آھراب کپت و ٹپی بوت۔
آہمودا ڈگارا کپت ات و رکشہ والا آ رکشہ داشت منی حیالا پیرزال ٹپی ہم نہ ات۔و نہ اے سرگوستاشاہد است اَت۔ پمشکہ منا اے مپتیں ھذمت بَدلگ اَت کہ آ منا و آئرا دگہ جنجالے سرا مہ دنت۔
’’ خیر انت ۔۔۔۔۔۔۔۔۔ برئیں ‘‘۔ من گشت۔
بلیں آنہی دلگوش گورنہ کرت۔ بلکنہ آنہی نہ اشکت ۔ آ ایر کپت و مداں مدانا پیرزال آرا پاد آھگ آکمک یے کرت۔ آنہی باسکاگپت و چست کنانا سوج کرت ۔
’’تو جوان ئے ‘‘؟
’’ من ٹپّی اُن‘‘
من دیست کہ آسک لہم لہما ڈگارا کپت و منا سِتک ات کہ ٹپّی نہ اِنت۔ آہا لینی مکرکنگا اَت کہ جوانیں گپّے نہ اَت۔ رکشہ والا آجنجال وت سرا زرت ات و نوں آئرا سگگی اَت۔
بلیں انچو کہ پیرزال آگشت کہ منی ٹپی اُن ، رکشہ والا آدمانے ہم تہمبل نہ کرت۔ آنہی باسکا گرانا مداں مدانا آئرا گام زورگ آکمک کنگا اَت۔ من حیران اتوں ۔ من دیما چاراِت تہ پولیس تھانہ یے گندگ بیت۔ تھانہ ئے مردم ترندیں گوات ئے سببا تہا ات انت۔ پمے ہاترا رکشہ والا پیر زال آراتا ہمو دابر گا کمک کنگا ات۔
اناگہ منا یک اجیبیں مارشتے آزرت ۔ آدمانا آنہی دنز آما چیں بالاد مزن بیان ات ۔ گڈ سرا منا پہ آنہی چارگا وتی سرآ زمان ئے نیمگابُرز کنگی کپت تہ انچو مارگ بوت کہ آیک شلامنی سرا گران کپان انت و منی فرکے کوٹ پوشیں کسانیں بدن آ ایرمات کنگ ئے بیہار دئیگا ات۔
من چو بُت آ وانگ نِشت اتوں ۔ گشئے منی مجگ حالی ات، منی صبر و اوپار تُش تُش بوتگ تانکہ یک پولیس والا یے ڈنّ آدرآت ۔ گڑا من شہ رکشہ آ ایر کپت اوں ۔
پولیس والا منی نزینکا آت و گشت یے ’’ تو دگہ رکشہ یے بکن ۔ آانوں ترا برت نِکنت ‘‘۔ من ابید پگر کنگا شہ وتی کوٹ ئے کیسگا لہتیں کلدار کش اِت و پولیس والا را دات۔
’’ ایشاں ہما ئرا بدئے ۔ تئی منتواراں‘‘ من گشت۔
گوات پہک لہم بوت ات۔ بلیں دگ انگہ حالی اَت۔ من پگر کنانا روگا اتوں۔ بلیں من وتی پگرئے سببا سک تر سگا اتوں کہ اے سر گوست کہ انوں بوت۔ بِل آئرا بِگرایشرا کہ من کلدار پرچا دات انت؟ مگیں اے دادے اَت؟ من کئے اُن کہ رکشہ والا ئے پیسلہ آکنیں۔ منی جستانی پسو گوں منی جندا ہم نیست ات۔
تنیگہ منی حیالانی تہا اے سرگوست انگہ تازگ اَت ۔ منا مدام بے تہمبل و وتی باروا پگر کنگا کڈن یے کرت۔ من سالانی سیاسی و فوجی معاملہ انچو شمشتگ انت چوشکہ کسانی آ ونتگیں گیدی شمشتہ ۔ بلیں اے سرگوست منی نیمگا بیرہ کنت و مدام شہ اسل زندا ہم گیشتر پدّر بیت۔ منا وتی زنچک آچارگ و وتی میاری بوھگ ئے سکین دنت و بے ریائی و نوکیں اوست بکشیت۔