غنی پرواز ۔ منی پت ۔۔۔ محسن بالاچ

غنی پرواز ۔ من تئی اے نام ھماوھدا اشکت وھدے تو عبدالغنی گلزار او عبدالغنی صابر اچہ رند عبدالغنی پرواز ئیں نامئے عبدل ھم یلہ کتگ ات ۔ او من حیران اتاں کہ تئی ناما نہ عبدل ہے پرِ ، نا محمد ے نہ سابقہ او نہ لاحقہ ۔ آوَ انگت ھیر نت بلے اے پرواز چی یے ۔
رند تر اہم ، وہدے من گوں تخلص او پنام ئے جند اواکوب بوتاں ہم ، منا تئی اے غیر انسانی پنام عجب لگت۔ آوھد ا منی سوچ وھیال ہمیش ات کہ مردم ا نچیں پنام زوریت او بایدیں بزوریت کہ آنہی ھاسیتاں یا شخصیتا گوں ہم دپ بہ بیت ۔ بلے تو پرواز چیا ایر کتگ۔
واجہ پرواز! کم وگیش ہمے وھداتاں کہ تئی دپا من اولی رند ا او پدا بار بار لہتیں لبذ اشکت ۔ من سرپد بوتاں کہ اے زانا ساھداراں او مئے لوگ ئے یا مئے زند ئے ھاسیں بہر انت کہ چونا ہیا گندگ نہ بنت۔
لبزانک، شاعری، آزمانک ، ناول ، شرگداری، لبزانکی دیوان او دگہ انچیں لبزاں شروعاتا مناسک ابکہ کنگ ات۔ بلے آزمانک ئے نام انچو مہر و امینچو رندا تئی نیمگا گرگ بوتگ ات کہ منا آسرا اے یکیم بوتگ ات کہ قصہ ( توے پروازئے ) تئی مستریں چُک انت۔ مارا پرے لبزا بازیں زھرے دلا مان بوتگ ات۔
بلے وھدے کہ من وت عملی زند بندات کُت ، لبزانکی کار او مراگشاں تئی ھم کار بوتاں ، تہ منابازیں لبزانکی کار او معلومداری یے سوچ دات ۔ تہ من ہمے لبزانی اصلیتا ہم شناس بوتاں۔
واجہ پرواز! تو یک شریں ، مہروانیں ، ذمہ واریں ،زا نتکا ریں، خود داریں، بااصول او مخلصیں پتے یئے ۔ تئی پت ئے بستار ا بس من ھمنچوزانت او فکر کُت کُت کہ تئی عملی شخصیت ئے دیمااے چار پنچیں گپ دریائے تو کا ترنپے بروبر ہم نہ اتاں ۔ چیا کہ تئی ازمی زند انچو پراہ و شاھگان او بلا ات کہ تئی ذاتی زند آنہی دیما گار و بیگواہ ات۔
من ترا دائما ہوار و اجتماعی کارانی تو کا دز گٹیا دیستگ ۔ وانگ و وانینگ ۔ ذانگ و ھیل کاری۔ لبزانکی ۔دودمانی ۔راجی ہمے پمیں دزگٹیانی تو کا دائما تو دزگٹ بوتگے ۔ تئی درستیں زند پہ راجکاری ، وانینگ ، لبزانکی ہذمت و چست وایر ، چاگردی او انسانی حقانی بابتا تچ و تاگاں گوستگ او گوزگائیں۔
منا چکے ئے بیتارا ہچبراے چیز ئے گلہ و بژن نہ بوتگ او نبیت کہ اے درگتا تو مارا وھد دات نہ کتگ ۔ من پرے گپاپھر بنداں کہ تو پہ مئے راج ، لبز انک ، دود مان وزبانا وتی زند ند رکتگ۔واجہ پرواز ۔ تئی مستریں پجار لبز انک اتت او لبز انک ئے تو کا منی نزیکا تئی مستریں شناخت تئی قصہ انت۔ منا شریا یات انت وھدے تو لبزانکی مردم یا دیوانے آگوں ہم نیا د بوتگے ۔ تئی مستریں زور ردانک و ھامیں صورتاقصہ ئے سرا بوتگ ۔ کہ چہ ا یشیا لبزانکی مردم انچو اثر مند بوتگاں کہ مرچی تئی منوگر و تئی نہ منوک اے گپا گوں وتی دلئے جہالا نکیانی تو کازاننت او من انت کہ چہ ترا پیسر چند ے قصہ کار ، چیزے قصہ او یک کپے قصہ ای وانگی یاکتاب گندگ بیت ۔ بلے چہ تو رند ردانک ھاسیں صورتاقصہ ئے پڑا انچیں آشو بے کیت کہ بلوچی ردانک گونڈیں مدتے تو کا وتی بلند و بُزتریں درجگاں رسیت۔
واجہ غنی پرواز۔ تئی ردانکی سکین، تئی بازیں کار و نبشتہ او میاں استمانی سندھو آ تئی فکشن و آنہی تکنیکانی تجربت پہ بلوچی ردانکا یک روحے بخشائیت ۔
واجہ پرواز۔ منی پت ۔ نوں من شریا سہی او سدکا ں کہ تو وتی پنام چیاپرواز ایر کتگت۔ توزانتگ کہ دیم تراتئی لبزانکی ہدمت،
یک شلی آکار و دائمی جان کشی یک روچے ردانکا یک انچیں پرواز یے بخشا ئیت کہ بلوچی ردانک پدا پشتہ نچاریت ۔
واجہ تو وتی کار کرت او وتی کار پیش داشتگ انت۔ امید نت تئی پد ریچ ہم ہمے درچا دارنت ۔ او من تئی او راج ئے پسگئے بیتیارا پہ دائم تئی سرا پھر بنداں ۔سلامت باتے۔