غریو ۔۔۔ محمد رفیق مغیری بھاگ

غریو ایزا بد حال استیں
زند آنہی ءِ جنجال استیں
لنگھڑیں لافا چُک مِرغاں
یک روچ گُزغا سال استیں
امیرا یزا عیشاں کھنغاں
غریبو نصیو ا ما دال استیں
غریو لا فا پہ چُکاں بہادا
امیر گو کروڑیں مال استیں
غریو ءِ جانا جر نیستاں
اے ہمے نظام ءِ کمال استیں
قحط مروچی غریوا پہ آتکا
روز مِرغا آنہی مال استیں
بے ڈوہا مروچی بزگرءِ بچ
وڈیرہ کُشائینتہ آنہی لال استیں
بینگ مرغئے ڈ وہی استاں
اے عادل عمر ءِ مشال استیں
وثی دے بچاّ بہشتا رائی کھنے ؟
اے مُلاّ شہ مئیں سوال استیں
امیر ءِ اولاد مستیں نریان
گُڑدے غریب ءِ چکے بدچال استیں
زورا ور دیما ایزا کھس نہ کُچھی
ہمے بے وسیں مہلوق ءِ احوال استیں
بیا کہ حُذا تھرا بیاری سمو
مست ءِ دِلا ما تھئی خیال استیں
روچ دراختا آخرا یر کھولی
رفیقؔ اے دنیا آخر زوال استیں