دریگے شاعرے بوتیناں ۔۔۔۔ تاج بلوچ

من اگاں شاعرے بو تیناں
نو دءُ مہکان تئی مہپر ئے و شبو ئے زہیران
شڑینت انت و مَسے ٹاہینت ات
او نبشتہ کتگ ات
لچہے پہ تئی چمانی گدارئے ناما
’’ تو کہ چو تران کنئے
کہچراں آہو ءُ بیکانی سروزئے
زیمر
او دو چاپی سرا زورنت
رُدنت
بال کننت
سنج ٹہیننت او کرو جنت ءُ
ٹہینان کننت‘‘
او ترا گشتگ ات
’’ لانٹیں چمانی کنارہ کہ زرئے
باتن ءِ کُلیں ملاراں پیچنت
او بواریننت گوں ارواہ تر ہوکیں
چاڑا
تہ جہاں ایر لُڑیت
نُکتہے بیت گلیں ابرم
وتی ارواہ ءِ تو امیں زیماں
چست کنت مولم ءِ کوشانی تہا
تہ دُرش ئے ، او ٹہین ئے، او دُر شئے‘‘
من بگشتیں کہ ’’ ہما روچی تئی بالاد
منی دیدگاں شاہیم کتہ
بوسگاں دیدگاں پُلانی درہیں آجگی ئے
وشبو دل ءُ ارواہ ءُ منی ہستی ئے ہر بند ءَ رگاں
ترمپ ترمپا وتی ویرانگ ءَ ایر برتگ ءُ
میسّان کتہ
لنکک ءِ پور کہ وہدے تئی پیشانی ئے
چپیں دیما
مہپراں پیچ دیاں بوتہ
تہ بالادئے ہمک کُنج ماں سنجانی خماراں بوتہ
لذتے چست بیاں بوتہ
درہیں بالاد ا گشئے
ماہکاں پل و دُناں مینتگ و اوتاگ
ٹہینتہ‘‘۔

من اگاں شاعرے بوتیناں نبشتہ کتگت
لچہے مکہیں مات ءِ ناما
’’ منی امّو، منی و ابانی بہار
زندمان ءِ درہیں اومان ، درہیں رنگ
چہ تئی زیبائی ءِ ناز رکیں
ملوریں تاراں
چو سروزادرہیں آپ بنداں
شبنداں کتہ
تئی گوگائی ءِ ہیرانی و ورنائی ءِ
وابانی گبار
تئی زیبائی ءِ جلوہ
تئی نازانی بہار
دانکہ سپ پاسی ءُ ’’ جِن ءِ کسّہ‘‘
او کلیرانی بتل
رُستگ و چم و دل ءَ دو چان انت
گوات و مہکان ءِ نیاماتئی
ہستی ءِ گمان
چونیں رُژنائی اے بکشیت دل ءِ
کندیل ءَ‘‘
مں ترا ترانگ ءَ گیتکیں کہ شپی
روچ تاں زاہر اِنت الوت ماں سگاراں
جلنت
روچ درکئیت گشیت؛
’’ واب گرانیں سپرے
تو وتی ساکمیں روچانی مراداں باتئے‘‘
تہ تہا ایر بُراں ، ءُ رُداں ، ءُ بُراں۔