سُنفیاں دی پُھلکاری’’ افضل توصیف‘‘ ۔۔۔ شفقت علی عاصمی

’’ میں آکھیا سی ‘‘ مینوں یاد رکھیں نی وڈے وڈے پھاٹکاں والیے جیلے مینوں یاد رکھیں! میں آئی ساں تیرے دوارے ۔ لوکی آکھن گواہیاں بُھگتن ۔ میں آکھاں زیارتاں لئی‘‘۔ او نہاں تھا واں دی زیارت جتھے ولیاں ورگے لوکی رہندے سی۔ اوہ تھاواں جتھے ولیاں ورگے لوکی وسدّے تے آزادی دے چِلّے کنڈے رہے ۔ جوانی وار دے رہے ۔ جیون نوں ہار دے رہے۔ اج وی جیوندے جاگدے مکھڑے شہراں وچ کِتے نہیں دسدے ۔ او سارے جیلاں اندر وسدے نیں۔ میں تاں اونہاں نوں مِلن کھاتر آئی ہاں۔جے کِتے میلا ہو جاوے‘‘۔۔۔۔۔۔۔ چڑھدے پنجاب ۔۔۔۔۔۔ کِھڑیا اک رتا نرول پُھل ۔۔۔۔۔۔وچھڑ گیا۔۔۔۔۔۔ کِھنڈر گیا ۔۔۔۔۔۔ ٹھنڈیاں مِٹھیاں واواں ( کوئٹہ)۔۔۔۔۔۔ ہندا پنجاب وستی شاہ حسین( لاہور)۔۔۔۔۔۔ مٹی، مٹی چے رل گئی ۔۔۔۔۔۔سُفنے کِھڑپئے ۔۔۔۔۔۔ چِٹے ، سووے، رتے سُفنے ۔۔۔۔۔۔ سانجھے سُفنے ۔۔۔۔۔۔انکھی ویراں دی انکھی’’ دیدی‘‘۔۔۔۔۔۔سچ دی متر ۔۔۔۔۔۔ سُچیاں دی بیلی۔۔۔۔۔۔ ٹیریاں، کانڑیاں جیلاں، تمکیاں۔۔۔۔۔۔ بوٹاں، سلوٹاں۔۔۔۔۔۔ پیراں ہیٹھ رولدی۔۔۔۔۔۔ ہک تے جرن والی۔۔۔۔۔۔ سولی چڑھے پُتراں ، ویراں دے پیر چُمن والی ۔۔۔۔۔۔ بلوچستان دے پہاڑاں وانگ اُچی ، انکھی تے ٹِکاویں۔۔۔۔۔۔’’ پر ایہہ خوشبو تھوڑی اے ۔ میرے ساہ واسطے ہور خوشبو چاہی دی اے ۔ پوری کُھلی ۔۔۔۔۔۔ ہوا وِچ گُھلی ہوئی خوشبو دے بُلے چاہی دے نیں۔ میرے گھر وچ میریاں گلیاں اندر، میرے شہراں پنڈاں وچ میرے پہاڑاں اُتے خوشبو والی ہوا جُھلے ۔ تازے پُھلاں دے سکھ سنہیے لے کے آوے۔ مَیں اپنے ورانڈے چ بیٹھی نویں سورج دی لووچ کہانی لِکھاں ۔ کوئی نویں یُگ دی کتاب پڑھاں!! کدوں آوے گا اوہ موسم؟
کوئی نہیں ۔ دور دور کوئی پُھل ڈوڈی نہیں دِسدی۔ کوئی چِڑی نہیں بولدی۔ سارے ای جیلاں اندر نیں۔ جلا وطن نیں۔ رہندے کھوہندے گھر دی کوٹھڑی دے نھیریاں داچمگدڑ بنے ہوئے نیں۔ میری آس دا بوٹا پیلا پھلک ہو چلا ۔کِھتوں لیاواں کُھلی ہوا۔ سورج دی روشنی مٹھا پانی ؟‘‘۔
۔۔۔۔۔۔ ماں بوی دی کھری سوجھان ۔۔۔۔۔۔ سُچیارن ۔۔۔۔۔۔ لارن ۔۔۔۔۔۔ نتارن۔۔۔۔۔۔ بولدے، سہدے، کِھڑدے، تھلاں ونڈدے اکھر۔۔۔۔۔۔ ’’ ٹاہلی میرے بچڑے‘‘ ۔۔۔۔۔۔’’ کیہداناں پنجاب‘‘۔۔۔۔۔۔’’درد کی دہلیز‘‘۔۔۔۔۔۔ ’’ اندھیروں کا سفر‘‘۔۔۔۔۔۔ ’’ زمین پہ لوٹ آنے کا دن ‘‘۔۔۔۔۔۔ ’’ خوشی کِسے ہورگل وچ نہیں۔ بس آزادی وچ ہے۔آزادی۔ دل دی آزادی۔ اینیاں سدّھراں لبھ لیاون دی آزادی ۔سچ بولن دی آزادی، سُفنے ویا لیاون دی آزادی! اک لفظ دے کِنے رنگ نیں۔کنیاں خوشبو آں۔ کنیاں خوشیاں۔ کِنے رستے ون سونیاں دھرتیاں ول چاندے نیں۔ ون سونیاں زمیناں دا پتہ دسدے نیں۔ اینا ں رستیاں اگے کنڈیاں دی باڑ کون گڈ سکیا ؟۔ جینہاں گڈی اوہ آپ گڈے گئے ۔ بھاویں دیر نال۔ بھاویں مشکل نال اخیر زندگی نے سنگل ہولی بھن کے اپنے سُفنے لبھ لیاونے نیں‘‘۔۔۔۔۔۔ اسی سُفنے تکنانیں چھڈے!۔۔۔۔۔۔ نیں چھڈیّ سفنے ویکھنا!۔۔۔۔۔۔ رتّے سُفنے۔۔۔۔۔۔ اے سُفنے جیہڑے تیرے نیں، میرے نیں۔۔۔۔۔۔ سب دے نیں۔ اساں سُفنے ویکھنے نیں چھڈے آ۔