غزل ۔۔۔ مندوست بگٹی

یک پلکے نشت وپا ذاخت انت آں شاہ شان
ہماں دوست دلربہ ایں لعل ومرجان
نیا انت نی نونت پہرے آ مہمان
وزن دڑدئے نی گراں بیثہ شہ باراں
دلی میدانا یک آسے بلغ ایں
شہ حدا دِرکھثو دیما روغ ایں
خبر نئیں سُختہ چے نی چے شُشغ ایں
اے انڑزی اژماں نی بے اختیاراں

ید ڑدے نیم شفاسر بیث دلارا
گوں گرم ایں نیز غاں بُرّیت جغرا
نذا ثوں ڈوہ وثی ہمے قسمتارا
حُذائی کار کُلیں بے میاراں

دل ئے سوچاں شموشاں شوق دوستاں
نہ من کِشت انت نہ مئیں دستاں گوں رُستاں
جُڑ ثنت موسم ئے بستو نی گوئستاں
بُنِ بُرّ بیثہ ، آزمان اشتہ گُوراں
رغاما زُڑتہ نی دِرین ئے نہ اوشتی
نہ رنگے سبز بیث زیب ئے کھاں کھوشتی
امیداں سبزاں انڑزیانی مستی
شہ واغاں سستہ مندوست بے مہاراں