آژناگ ۔۔۔ عبداللہ شوہازؔ 

برے دمکے گواز کنگ ، برے رنگراہے درکپگ ۔ برے ماں ماہکانیں شپاں باغ ئے جوہان ڈنّی ئے سرا رؤگ و نندگ ۔برے ماں زمستانی قہریں شپاں راہ ئے سرا نندگ و مسافراں حساب کنگ ۔ برے گرماگی گرمیں روچاں روچ ئے ٹکّا نندگ وجیڑگ مرید ئے کوہنیں عادت انت ۔ الہیٰ بخش مرید چو ایندگہ ا زمکارانی یک جتائیں تبے ئے واہند اِنت و ہر وہدا چاگردی رہبندانی ڈالچار کنگا گندگ کئیت ۔ یک حاموش مزاجیں بے حبریں باغی یے ۔ بے سریں دود و ربیدگانی خلافا چست بوہگ ، حبر کنگ و اے سڑ اتگیں رہبنداں ڈالچار کنگ آنہی کوہنیں عادت انت ۔ ہمے حاترا گلہ ہم باز کنت ۔
الہیٰ بخش مرید یک مزنیں شاعرے ، بگندئے اے حبر رد بہ بیت ۔ بلئے اے حبر راستیں کہ آں یک جوانیں شاعرے و آنہی مستریں جوانی ہمیش انت کہ داں کسانی آ تا روچ مروچی آنہیا ہجبر وتی قلم دور نہ داتگ ۔ برے کہولی جیڑہ و جنجالانی دیمپان تہ برے ملکی جیڑہانی دیمپان، برے نادراہی ئے آماچ ، تہ برے بے روزگاری ئے قہریں شہماتاں شنگینتگ ۔ بلئے آنہی نبشتہ کاری یک شلا برجاہ انت ۔ مرید ئے دگہ یک جوانی یے اش انت کہ آنہیا ہجبر وتی سر اینچو چست نہ کتگ کہ بہ سدیت بلکیں مدام چو کورئے شنگرّ ئے ڈولا ہارو پتارانی دیما سرے جہل داشتگ و پدا کہ گورم اُشتگ انت آنہیا وتی کار بندات کتگ ۔
،،آژناگ،، الہیٰ بخش مریدئے شعرانی اوّلی دپتر انت کہ اپریل 2016 آ چا پ بوتہ۔ اے دپتر 144 تاکدیم انت واشیا کل 85 شعر ہوار انت ۔ ہمیشانی تہا لہتیں نظم و گیشتر غزل ہوار نت ۔ دپتر ندر اِنت ’’ بلوچی ئے جوانیں عکسکار شگر اللہ بلوچ ئے ناما !‘‘۔
چوناہاچہ مریدا ہرکس آژناگ انت ۔ چیاکہ آنہیا سکّ دیر اِنت گوں شاعری آ ہمگرنچ انت ۔ بازیں تاک و ماہتاکاں چہ دراجیں مدّتے آ آنہی شعر چاپ بوہگا انت ۔ و بازیں بلوچی گشندہاں ہم آنہی شعر وتی نواراں گشتگ انت ۔
مرید ئے شاعری ئے جوانی ہمیش انت کہ آ ں گالانی رد وبند دےئگ و عام فہم و سادگیں زبانا شعر گشیت ۔ ہمے حاترا آں لس مہلونکا دوست بیت ۔ گالانی ردو بند ا مرید ہمنچو بلد انت پُورا گال چہ آ نہی قلما وت ایر رچان انت ۔
الہیٰ ! بخش مریدئے تو گناہاں
بہ پہریزے چہ آفت وبلاہاں
ہما شعر جوان گشگ بیت کہ آ فام وبنگپ ، ہردکانی ردا جوان بیت ۔ و مدام چہ عام حبراں جتائیں مارشتے ودی بہ کنت ۔ پہ درور ، مرید گندیت کہ ظاہرو باتن ئے جنگ انگت جاری انت تہ آ ں وتی گالانی تہا ہمے مارشتاں چو بیان کنت ،
ظاہریں بچکندگانی پُشتا چنچو در چیر
چو وروکا باتنا تئی اندوہاں وارتگ منا
ہمے پیم وہدے آ ں چہ وتی بالادا سرکشّیت تہ آنہی راجی زند ہم ہمے بے سردری ئے آماچ انت ۔ ہریکے مہروانی و ہمدردی ئے ناما اصلا دومیگاں ریپینگ ئے جہدا انت ۔ ہما مردم کہ وتارا رہشون سرپد بنت مریدا آہانی سرا ہم اوست نہ کنت وہدے آ رہشونانی اصلیں چہرگاں چمّ ئے وت گندیت تہ الہانیت :۔
رہدربرو رہشونیں سوداگراں چنت وہدا
مارا پہ ہنر روچے یک راہ یے آ اوشتارینت
چہ چاگردا نا امیتی آ پد پدا کہ وتی باتنا سر کشّیت چاریت تہ آنہیا چاگردی سر وپُرانی بہر بوہگا چہ وتی جندئے جہان دوستر بیت ۔ آں ہمے رنگا کہ زندگ انت ہمے پیم زندگ مانگ لوٹیت ۔
سُچاناں بلّے تئی دردئے دوزہیں آسا
مہ ٹوہین وابا منا ترانگانی آگہ باں
آنہی جندئے جہان چہ ایندگراں جتا انت ۔ ہودا نہ بہار است نہ چلّگ و نہ گرماگ نہ زمستان ۔ بلئے پدا ہم آنہیا ہمے موسم چاڑ بخشیت ۔ چو گشیت:۔
نئے بہارے ، نئے چلّگے ، نئے ھتم
گوں منا نوکیں موسمے آژناگ
افلاطون گشیت شاعر دروگ بند انت و آنہی وتی مثالی سٹیٹ ئے تہا پہ آہاں ہچ جاہ یلہ نہ داتگ ۔ اشی ئے سبب ہمیش انت کہ شاعر دروگ بند انت ۔ اگاں آہاں راست گشتیں تہ بائد اِنت مردم آہانی دوستدارئے چارگا رُمب رُمبا شتین انت ۔ آں ہرچی کہ توسیپ کن انت دراہ دروگ انت ۔ بلئے وہدے ما مرید ئے دوستدارا گوں ہمانہی جندئے چمّاں چاراں تہ سما بیت کہ آں پہ دل زیبا انت ۔ پہ درور ، مرید ئے اے گالاں سیل کن اِت،
درکپتگ املّ سیلا گوں ہمسریں دزگہاراں
رژنے گشئے تالان انت ، اللہ ئے وتی شان انت

تئی پرپکیں لنٹانی بچکندگ و تراناں پہ
ادا ہرکسی دل مان اِنت اللہ ئے وتی شان انت

سرپنت نازے تئی کندگانی پھل ھجگیں
صبائے کوش تئی جیگا زاپراں شنزیت
زباد مینتگیں جمبر سبکّ و نرم نرما
تئی پہ ڈکّمیں ملگور و مہپراں شنزیت
انسان یک انچیں مخلوقے کہ آ ہرچی تماہ یے کنت تہ آنہی دل لوٹیت کہ پیلو بہ بنت بلئے چو نہ بیت ۔ ہما مردمانی نیاما کہ مردم نندگ لوٹیت آ دؤر رؤانت ۔ ہمے دمانا مردما تہنائی ئے احساس بیت ۔ گشئے دنیا ئے ایندگہ درائیں مردم پہ آنہیا وجود نہ دار نت ۔ آ وتا ہر وڑا تہنا ماریت ۔
یلدات ہمائیں تو منا ماہکاں دروشم
زندئے ابیتکیں راہاں من تہنا آں چکرّاں
وہدے آ سکّ بیچاڑ بیت تہ چہ مردماں گستا بیت ۔ سرجنانا داں وتی دوستدارئے درئے دپا پجّیت تہ چو مستا ؔ گوانک جنت ،
زردئے تاموریں جہانا رنگ ئے قندیلاں بلین
چہ دریگا کش مہنا ئیں سرا چاراں ترا
وہدے دود ئے مکّیں دیولاں چہ کس درا نہ بیت آں چمّانی سکّ دےئگا دم بارت ۔ پدا وتی درتگیں گردوآ چاریت نوں سما کنت کہ اے ہما چاگرد نت کہ ادا مڈّی ئے بہر وبانگا بنی آدم بازیں تبکّاں بہر کتگ ۔ او ہر تبکّ ئے مردمانی نہاد جتا انت ۔ بس گار نت سدو کہ چکّے جنک انت ۔ بزگر مدام لگتمال انت وآنہیا کس پہ وت گیری نہ کنت ۔
مئے پیمیں واریں مردماں کسے وتی نہ کنت
لیکیت انت مارا سرجمیں عالم درامدے
اے جاوراں ابید ہم آ کہ پدّ ترّیت تہ آنہی اندرئے مردم آنہیا گوانک جنت و آنہیا دلبڈّی دنت ۔ آ پدا دمانے اُمیت ئے ساہگا پہ دم ئے ساسارگا جلّیت ۔
من سدّکاں و جزماں دلا روچے نہ روچے
گُلیں مہر و واہگ ئے گنج منا جاہے دست کپیت

من شات وشادہانی باں جنّتیں جہانا
نندیت پہ نازے مئے دلدار، دیم پہ دیم
بنی آدم کہ ہچ راہ نہ گندیت پہ زندگ بوہگا تہ آں وتارا بے سدّی ئے کٹّا چگل دنت دانکہ چہ دنیا ئے غماں بے غم بہ بیت ۔ مرید ہم برے برے چہ جندا شزار بیت تہ چہ دردا رکھّگ ئے حاترا گوں کدّہاں گوازی کنت ۔
مارا دردئے بدیں چمّ مہ گندانت مرید
بیارواں کدّہانی تہا گار باں
مرید کہ چہ امیت ئے ساہگا پاد کئیت دو گام دیما جنت تہ ماریت کہ زند وشحال انت بلئے کوش ئے چیہال آنہیا پدا ترانگے آ پرّین انت ۔ آ پدا بژنیگیں دیدگاں ارسانی درداں شلیت و چیہال جنت ،
گنجیں امروزئے درہیں شادہ و وشی رستاں
تو نہ رستئے منا بس یکیں حبر ارمان انت
پداکہ آ وتی جنڈیں گردوآ گندیت وتی جندئے نادانی ئے سرا کندیت و گشیت ،
چتور گوازین ئے نایاپتیں وتی توزندگانی آ
منی پیمیں گوں تنگدستاں من رد کپتاں
آزانت کہ اے کوریں سماجا چہ بنی آدما مڈّی ئے قدر گیشتر انت ۔ بلئے مرید ہم چہ دلا مجبور انت ۔
مرید ئے شاعری ئے گیشتریں بہر آنہی دوستئے زیبائی و آنہی جندئے پاکیں مہرو تہنائی ئے اندوہانی چپّ وچاگردا چکرّیت ۔ مرید ہر دیمے کہ سر جنت پدا ہما جاہا سر بیت کہ چہ وتی جندا سستگ ۔ پدا ہما ترانگانی لڑو دوستئے ماہیں دروشم آنہی سما ہا ایرکشّ انت ۔ بس یکیں قلم آنہی مجّتی ہمبل انت کہ ہجبر آنہیا نہ دروہیت ۔ آنہیا مدا م یکیں مارشتاں جتا جتائیں رنگا درشانگا کمکّ کنت ۔ پہ درور جہل ئے اے بنداں سیل کن ات ،
اینچو ڈولدارو شرّنگ و برہدار ادا
کس نہ بیت چو منی مہلکائے وڑا

ما و تو ہردومسافر مہرئے گیابا و لدا
منزلا روچے ماسر باں تو منی ئے من تئی

تئی مہر کشّیت منا چہ غمانی تاکریچا
من جزماں بارت منا شادہ ئے بہارئے تہا

حیال ئے ستکگیں گیابانا ویل اِنت
اے تئی عاشق چو ابدال ئے وڑا اِنت

دل مسافر عشق ئے تاہاپیں لدا
ساہگا دروہاپ ئے ہوشام تلوسیت
مرید ئے شاعری چوناہا عا م فہم انت و ہما بحرانی تہا کہ آ مدام شعر گشیت آ بحر ہم درامد نہ انت ۔ بلئے یک حبرے کہ مریدئے مستریں نزوری انت آنہی گیشتریں دستونکانی تہا بحر و بنگپ ئے نیاما بازیں تپاوت گندگ نئیت ۔ بلئے پدا ہم مرید جوان انت ، بگندئے آنہی سرپد بوہگا انگت وہد پکار اِنت ۔ چو کہ مرید وت گشیت ،
وس کتگ شہرئے درسیں طبیباں مریدؔ
تئی بلئے ساہ گریں الّت زانگ نہ بیت