زمانگ ھرکدا دیما روان اِنت
منا را چَہ مناگستا کنان اِنت
وتارا مہروانیں دل نہ جیڑاں
سراں بے مہری ئے مہر ئے گُشان اِنت
دُعایاں واھگے زُرتگ ماں دستاں
زمین و آزمان ئے دَر مَیان اِنت
وتی دل پَھکی آ گوں وت گلہ اِنت
جہانا کینگ و کست ئے توان اِنت
ھما بیسہ بِہ رُستیں بُندراچِہ
ھما چَہ بُندر ادرد ئے گْوران اِنت
ترا کہ آزماں کُرتگ شُتاں وت
ھما کوہئے بُنادُنیا کسان اِنت
وپا ئے ھرکد ادرداں بِہ نوشاں
پَہ بگ بھتیں سراں زَھر و
شگان اِنت
پدا گستائی ئے وابادَرھَینتگ
پدا آگاھی ئے چمّاں سُچان اِنت
بِہ بَر گوں وت وَتی رُژنئے مُراداں
تَھار ماھی پَہ من چَو ماھکان اِنت
منا بِل کہ رس اِت یکیں دمانے
تئی ھمراہیا وَھد و زمان اِنت
سباہئے ساھگا چِیرامَہ ترّیت
شپا پُرس اِت کہ چُنت پاساں زیان اِنت
مَہ گواراِت اِشکراں ھوشامیں بنداں
زِمین ئے دامنا مَھشر بُوان اِنت
پَہ تو پروشگ ، گوشئے ارزان کپتگ
پَہ من دوبر ، ٹہینگ ہم گران اِنت
نزاناں اَنگتا پَرچَہ نَہ ساچیت
اِے دُنیا واھگانی ، شاھگان اِنت
نے گیش ئے کنت نے راجیؔ کسے کم
رس اِیت بَھتا ھمنچو زندمان اِنت