من یک دَپترے آ صاحب ئے مُنشی اِتنت۔ مدام ئے وڑاھمک بیگاہ وتئی ڈیوٹی دات۔ کم کم آ مردم آھگا اِت اَنت برئے چار، برئے دہ مردم بیگاہ آ روچے اَتک۔
اسلام و علیکم!۔
بیا واجہ ! اِد ا نندتئی طبعیت او مردم او عالم چون اَنت۔ درست جوڈ او وش آں۔
صاحبا من گشت ، مُنشی ! واجہا آپے وراین ۔ واجہ آپاں دست گِر، واجہ آ آپ دات او گلاس منا دات، من شُتاں چائے آؤرت۔ واجہ او آئی ئے ھمراہ ئے دیما اِیر کتاں۔
وکیل صاحب! واجہ تئی نام کئے اِنت ؟ منی نام عبدل اِنت، بگش تئی کارچی اِنت ؟ منی زمین ئے اِے وڑا، اِے وڑا تو میں کسہ وکیل ئے دیم گشت اَنت۔ وکیلا کیس نیم کلاکارند تیار کت ۔ دومی سھبا قاضی ئے عدالتا داخل کت۔ ھمک ہفتگ قاضی ئے عدالتا پیشی آ شُت او اَتک۔ رند گوں منا واقف بوت منا برئے برئے صاحب ئے آھگ او آھگ ئے جُست ئے کت۔ چیزئے زمین ئے ڈاکٹر ئے گور بہا کت زر او کلدار باریں چون کتاں ۔ اَنچو گشاں ’’ غریب ئے لوگ مدام روچ ئے سرا اِنت ‘‘ یک صحافی مئے صاحب ئے سنگت ات۔
نیم وکیل صاحبا او نیم صحافی آ زمین چیروکائی کاگداو کتونی کت او بہا کت اَنت۔ واجہ عبدل اَنگت پیشیا قاضی ئے دیدارا رَوگ او آھگ آ اَت۔ مناں دَمبُرت چیز ئے وہد ا رند من یل دات۔ یک روچے من ہوٹل چائے ورگ آ اِتاں پرچکہ من مردمے ئے وادر آ اِتاں۔
عبدل اتک سلام او دعا آ پداِے وڑگشتے ، تئی صاحبا مناں رددات انوں ٹپّگ او چیر بوگا دبئی آ شت او ۔ ڈاکٹر، صحافی او وکیلا منی زمین جڑپ جت او بُرت انت۔ بِلے یل آ نہ دئییان ئے روچ ئے مرچی گار او بیگواہ اَنت۔
من گشت ، شرین تئی کیس کئی کِرآ اِنت؟ عبدل آ من آ پسّہ دات اِیشی ئے کِرا۔من پچگپت دگہ وکیلے داشتا آئی نام من شموشت آ دوکیس داخل کت آ یکے زمین بُرتگے ، دومی کا گد او کھتونی ووتی او صحافی ئے نامے کتگ اَنت۔ ہو ٹل والا آ جُست کت، واجہ عبدل ! ترابچک او جنک دگہ مردم اَست یا نیست اِنت؟
عبدل آ درائینت، من آ جنین نیست، بچکیں چُک نہ بوتگ جنکاں سُور او سانگ داتگ اوتئی لوگان اَنت۔ من تنہا اُوں دار ئے کِر ئے نشتگیں کماش آ درائینت، واجہ آں ! منی اَرزے گوشدار ئے، کیچ آ کدی عدالت بوتگ ؟ کدی اِنصاف بوتگ ؟ ھک ئے واجہ آ ھک دئییگ بوتگ ؟ اِے تومیں غدار اینت، کسانوکیں گپے آ مُپت ئے ھُدا باز کناں، اِیشاں کبر ئے ترس نیست ۔ مَرگ ئے ھیال نیست ۔ اِدآ لُوٹگ او زرّاو کلدار ئے مُچ کنگ ئے نام اِنت ۔’’ عدالت‘‘۔
ہوٹل والا آ گشت ، تو اِے زمین آں جنک آں بد ئے تراکارنیست تو نوں زمین آ چے کنے۔
عبدل آ جاجَت، اِے اَڑئے، زمینی مردم نہ اَنت نزاناں زمین چی یے، ملک او ڈگار چی یے، بس دنیا او زر او کلدار بہ بیت۔
ھاں !عبدالا سارتیں گین یے کش اِت او گشتے ، ’’ اَو،یکے منی دست یکے ، یکے من بے بنیادبوتاں ۔ اِے کوڑئیں دنیا آ کس بے زانگ نہ اِنت۔ تاں زندگاں، اَپسو ز او اَرماینگاں، زندگاں عدالتا یلہ نہ دئییاں ھمک سھبا روان او کاھاں۔
