نوبت اْمرئے اوتاگاں سِندان و دوبر لِچّینانا،
کَد چے رَنگے بالینان اَت
مں ہچ نزانت
چے بو، پرچا بو
پیریگیں بے وہدیں کَرن تاں مرچیگیں سہتانی شْمارئے نیامئے پْہل
دلہ ساہا بندوک کت او
رَکّینت نہ کت
مرچی جیڑاں چینچو چیز ببا داتہ
اوچنت دگہ دستا، کہ نہ بنت
او گِنداں
کوپگ جہل کپان اَنت
سرین دردا اِنت
پادئے کونڈاں تِیرْک ہرشپ بْست کننت
کوَہنیں دردے ئے پیما
آ دَرد، کہ سی سالا پیسر بَس دیست وشَمْشت
رَنگاں مَٹّاہاں بوتہ او توکا ایررْداں بوتہ
کَرکے اَرواہا رْستہ
اے دراہیں وہدئے بَڈّو بار کہ پْہل ئے سرا رَست اَنت، تہ پرْشت
مرچی اَنچیں جاہے رَستاں
کہ آدینک ئے دیما نِشت نہ باں
من
چْنت مردماں، تہا
ہمک مردما بگندو دروگ بند
’’درْستیں چیز شَرّ بنت، کمّو صَبر کن‘‘
آ اَجگیں ٹال سِست
کَپت
ڈگارے بجنّے سرا
ہاکاں ریزینت، کِرم کْت
کِرم وارت مْرگے آ
مْرگ، کَپت شکاری ئے دپا
ہون بوت رَگاں
او رْست
اَنگہ تِینّے ئے سرا اِنت
اَنگہ گپ ہما اِنت
’’کمّو صبر کن، توامیں کار شَرّ بنت‘‘
نوں گْڈّی جاہا رَستگاں
نزاناں باندا، پونشی، گھنٹہے آ رَند
کتاب بند بیت
او من ہمک ائیدا
کوشے آ ہوار باں رواں ادیرہ ئے سرا
گْشاں
’’توامیں کار گیگ بنت، بَسّ کمّو صَبر کن‘‘