’’ لالا ! اے سوئمنگ پوالاآپ مان بکن ما جان شودیں ‘‘۔
کسانکیں حاجرہ ءِ توارا منا پچدرئینت۔
انچکا کشانشتگیں درائیں زہگاں ہمتواریا گوں جاک گشت۔
’’ ہؤ لالا، آپے مان کن ما دراہ جانشودیں‘‘
زیک نیمروچا ماموںؔ ءِ گوں زہگاں سوئمنگ پولا جان شودی ئے میاناکش اِتگیں عکس منی چمانی دیما گردشالگ اِت۔
’’ لالا، تو برو آپ بیار ناں ‘‘
کسانکیں حاجرہا منی دست ئے سرا وتی دست ایر کت اوسُرینانا گشت ئے۔
آدگہ زہگاں پدا حاجرہ ءِ گپ گپت او گشت۔
’’ آپ بیار، آپ بیار‘‘
ماموں اے ششیں زہگانی پیرک ات، مرچی آیانی میانانہ اَت، وہدیکہ زی ہمے گرمئے وہداسوئمنگ پول چہ آپا پُر کتگ ات او گوں وتی ششیں نُماسگانی ہمرائیءَ وتی لاڑکیں جنک اُمّی ءَ گوں ہوار جان ششتگ ات۔
’’ لالا، تو آپ پرچا نیارئے ؟‘‘
حاجرہ یک پیما ضد کنگا ات، بلے نیکہ لائٹ است او نیکہ ٹِنکی آآپ، پمشکہ من آہاناں داں ہما حدا مہتل داشت کہ لائٹ بیا اَنت آپ بیت گڑا من شمئے سوئمنگ پولہ آپ کناں۔
منا وشی بوہگا ات کہ زہگ گوں من سیل اتگ انت او مشکول انت۔ من کمے گوں وت بیتاں تہ آ وت ما وتا گپ اوحبرا لگ اتنت۔ حاجرہ ءَ سوئمنگ پولہ سرا نبشتہ بوتگیں جاہئے نیمگااشارہ کنانا گشت کہ :
’’ ما زی ابّا ئے گوما ہمدا جان ششتگ۔‘‘
’’ ہو ، من اوں ابّا ئے کوپگہ سرا نشتگاں‘‘
بِسما آ گوں پُرکندگیں دپے گشت ، آنہی چمانی تہا غم و وشی ئے ہواریں دروشمے ودی بیتگ ات۔
باہڑ ہم توکا مان کپانا گوں کوکار گشت:
’’ اَبّی۔۔۔۔۔ من ابّا ئے شلوار چِکّ اِت، منا انچیں ہَکّلے داتئے، گشت ئے ۔۔۔۔۔ دَہوووس‘‘
چہ درستاں کستریں بانو منی کُٹاّ نشتگ ات، زور ا کندگالگ اِت۔ ما درستاں ہوریاکند اِت۔
من جست کت بانو، تو اوں گوں ابّاآ جان ششتگ؟ سرئے اِنّا ئے وڑا سُرینت۔ باہڑ ا باہند کنانا گشت :
’’ اشیالالا انچو تُرس اِتگ ، گریتگئے، چو بچار ، ہاں ہاں ہاں۔۔۔۔۔‘‘ پدا ما درستاں کنداِت۔ بانو اوں کندگالگ اِت۔
کمے حاموشیا پد حاجرہا پدا گوں لہمی آ گشت :
’’ اللہ۔۔۔۔ لالا آپ ئے مان کن نا ۔۔۔۔ما جان شودیں ‘‘
پدا درستاں ہمتواریاگوں منّت واری وڑا گشت
’’ اللہ، لالا آپ بیار نا‘‘۔
من وس کت بلے آپ ہچ وڑا دست نہ کپت ، من گونڈوہانی ضدئے سوب زانتگ ات بلے آپ ہچ وڑا نہ رست، من آہانا مشکول کنگا پہ کسہ ئے آفر کت بلے آہاں مکن کت۔
آ یک انچیں کارستے ئے کسہ آ پدا نوک کنگ لوٹگا اتنت، کہ مرچی آہانی میانا موجود نہ اَت۔
زی آہاں وتی مہر کنوکیں کارستا را اسپیتیں کفنے تہا بے تواریا دیستگ ات او گوں حیرانیا اے ہم دیتگ ات کہ آہانی مات،پت،بلک،تری، ناکو کس او عزیز دراہ زار زار گریوان اتنت او گشان اتنت کہ ظالماں ماموںؔ اچ ما پُل اِت۔۔۔۔۔۔۔۔ نی آ پدا نئیت۔
لوگئے پُرسی ایں چاگردا اے معصومیں زہگاں اِنچو سرپدی رستگ ات کہ ابّا جَنَگ بیتگ، نی آ پدا نئیت۔ ما وہدے ماموں ئے جنازہ چست کتگ ات تہ حاجرہا منی پاد گپتگ او کوکار کتگ ات کہ ’’ لالا منی ابّا آ مہ بر‘‘ پمشکہ آہاں اے کسہ ئے اشکنگا مکن کت او پدا آپئے زنگا جنگالگ اتنت۔ منا سک تورینگا ات کہ من آہانی واہشا پیلہ کت کنگا نہ اتاں۔۔۔۔۔۔۔من پہ مشکل آ راضی کت انت کہ ڈنّارویں آئسکریم وریں۔
کمے مشکولیا پد آ دراہ وشدل بیت انت او وت ما وت لئیبا لگ اتنت۔ من پُرسئے پترا نشتاں، دعا و فاتحہ آ پد وہدے ڈنّا درآتک و سگریٹے بُن دات داں چاراں دیم ئے دیوالاساہگے دراانت، من نزیک شتاں داں اُمّی انت ،زُکّرتگ و نشتگ و گریوانا گشگا انت۔
’’ منا ابّا ئے کرّا برئت، منا ابّا کرّا برئت‘‘۔
