زمین چنڈ ۔۔۔۔۔۔ شمیم شاہ جی

سابہ اسرافیل دمنیت اَت صُور وتی
قیامت آماچ بوتگ ات وہد محشریں پہ ہر کسا
بان و بادگیر انچو کیت انت چو گُشے کہ تامرئے بامرد
پہ دروگ دیوالاں پر وشیت دﺅر دنت
مچکدگ چنڈاں پہ بے سُدّی
گُشے کہ گِپتگ انت تُرند ملکموتا بہ چُگا
زالبولاں بے وسیں پہ پردگیں
شہ وتی زالبولیا چٹ بے سما
پاد شپاد و سردرا
زار وپر یات انچو کرت کہ
گار بوت صور ئے توار
قیامتئے بیم
ماس بلے بے حال نہ ات ہچ شہ وتی زھگا دمے
شہ وتا بے پروا، اسرافیل لگتمال کرتے شُت
چُک وتی درگیجت ئے
یک ادارُ کے تہا سوت حُشک و تر
گلزمین بُوت چیرو سر
تل تلیں بان بیمناک
گُشے ملکموت چم سُہر دنت
کلپیں ملاآ اِدا ہم موہ پرستی یل نہ کُرت
تہل و تر مشپیں گپ جتے باز غمتجاں
اے غمئے توکا جبینا کُٹہّ ئیں
یک دگہ بہرے گُناہ گاری ئے آولڑاتے
زائر اِنت شے سر تناسر ھلک چو میداں محشر ئے
ہر گریبا گِس وتی پہ دل پدردی چارت وحُشکے جتہ
کہ چون کنیں نوں
چوں کنیں من اے خُدا ؟
س و پنچ سالاں من یک یکا کلدار جم کُت ات
نُون گڑہ بست ایشرا
نون چوکنیں؟