بہ کودکی کہ کاج کریمس را می آراید ۔۔۔ گلناز کوثر/احمد شہریار

چراغ ہاا تابانند
و انعکاس نورشان در چشمان بَراق و کودکانہ ی تو می درخشد
شادمانہ و عطربیز

لابلای برگہای سبز
توپ روشن نقرہ فام
آہستہ می لغزد
و اینک
با لمس آن
تو لحظہ ی رنگین شادمانی آسمانی را زیستہ ای

اما کودک من
ہیچ می دانی
جایی از اینجا دور
بسیار دور
آن سوی دریاہای نیلگون
درہمیں لحظہ
کسی
با جسمی زخمی و لرزان
جام زہری را سرکشیدہ است؟

روزگاری
بر زمینی کہ اینک

آخرین نفس ہایش را می کشد
و قلبش واپسین ضربان را دارد
چندین چراغ چون چراغ تو می درخشید

و اکنون دستانی ستمگر خاموششان کردہ است

گویی کسی
در یک آن
ہمہ آبہا ی زلال آن سرزمین زیبا را
مسموم کردہ است