مہلب نصیر

کَدَّھے پرْشتگان

انچیں دردان گوَستگان مرچی
ترا جیڑگ نجیڑگ نون نبیت
ترا ٹیکی کنان جِندئے تئیی
وت گون بان

بیا زِندگی دْبَر کنان
یَکّے یما کہ گوَستگ و دْہمی ہما کہ نون گوَزیت
ہَمراہیا
ایوک مکن
نہ کہ وتا، نہ کہ منا

چو سر گِرگ133!؟
زانئے رؤگ چیا گوَشنت؟
جِندئے سِدگ تؤ دیستگنت؟
اے ہم ہما پئیم اِنت وتا جندا چہ گِستا گِندگ و جِندئے وَدار
چو ترَمپ و نمبئے سر سِدگ
ہؤرانی موسْم بلّ گوزنت
رَندا تئیی یاتان زَران
چو دل نبئے
پہ من زَرئے جاھے دلا
ہؤرانی نمبی سور بنت
زانَہ دَمانے گریتگئے
تؤ گریوگئے کارا مکن
دل سَگّگا دَزگَٹّ بیت
اَرسئے بَدگ ہم موسْمے
انگت وَدارئے آسَری
انگت شہازئے دَم برَگ
وھدا چہ پیسر چونَ بیت
باور مکن بے باوَران
آھگ تئیی من سازِتگ ساہئے تؤارئے زئیمیا
دِلبَند دستا ایر کتہ
زانتگ کہ من ایوک نیان اے سینگا
اَرواہ تئیی دریکّگ منی
انگت تَسَلّا آگہ اِنت
انگت دلئے سہڑگ منا سَرشَپ دان سہبا پانگ اِنت
بے تؤ نبووگ آدَتے
بے وار بان بے تؤ ببان

سَپَردَرد

یتکی بچکَندا چو گوَریگا سِندیت و دانگ دانگَ کنت
درد چینڈْک چِنانَ کنت
تان کوپگان سرَ بیت
بارے بیت
باز گرانیں ساہت اَنت
بلہ چو گْٹّے آپا ایر رؤنت
اے کئے اِنت؟
ناگْمانیں گْمانانی باہوٹَ کنت و رؤت
ساھت اَنت
گیر اَنت
تؤار اَنت
گْمان پَرِّچان اَنت
ھئیالان پَتاہان اَنت
گوَستئے ساھتانی دَریگان لہتیں بچکَندَ ٹْکّیت
گوَزیت
دَریگ شَم بئیانَ بنت
در پَچ بئیانَ بنت
اَلوَتین لِزَّت اَنت
لہتیں لَبز اَنت
اَبیتگ کننت
چَمّ و اَرواہ تَچنت
آسَرا اِنسِرنت
تؤ کہ در کَپتگئے
اے ہما ساہت اَنت

ھورک

مَروچی دل
واھگانی کَبرِستانئے کَشا گوَستَگ
نَزانان من وتی چَمّ کجا کَلّ کْتگ اَنت
آ ساھت شَپے اَت
اَرواہ پَدی گامان جْنزان اَچ دَمانان در کپت
مَروچی چے ئے شوہاز اِنت
اِدا ہؤرانی گوارگ
موسْمی بَہرے نہ انت
زِمینئے تَلوَسگ ترندیں رگامی واھگے
کَبرانی سارتیں دروشْم اِنت
مَرچی شَموشگ بے وت اِنت
اَرسا ن ہوار اِنت بے وَسی
درد اَنت کہ جَمبَر بَستگ اَنت
گریونت دلئے کَبرئے سرا

پاھار

دلا نون گَم نکنت جاگہ
ہمک اْفّار زَمزیل اِنت مروچی
ودارئے آسَرئے روچ اِنت گْشئیگا
تؤ کائے
انچون اوتاگے مان سِتکئے دامْنا کَشّیت
نون چَمّئے نزّ کنگ ہچی نتْرسی
دلا پورَہ گدے زرتگ مان کونڈان
شِریشی ساھگے نِشتَہ
چون سَدَّکّ اِنت
وداری ساھتے زانئے مْدامی اْزر ساچان اِنت ہَمے رَنگیں
بَرے گون سِنگیا دَروازگا شَم کنت و نِندیت
تؤارانی پدا چَکّا نتَرّینیت
دلئے چؤلان وَڑے داریت دِلگوشا
گْشئے ھلوَت کننت پابرَمش سَمارئے
گَرمیے ماریت
گْشئے نون اَتک و سر بوتئے
چْشین باور گڑا، مِہلَب!؟

ھینّار

من دَمانانی ہلاسیئے اَبَدمانیں مْساپِر
کہ نزانان کْٹّگ
وہدئے اَنداما درَھگ
ہورکیں وَدارا نِندگ
باز دَم برتگان
ریس پَرِّتکگنت زِردئے اَنچو
کہ ہمک تابا پَدَرد اِنت بچکَند
چو منا گواتیا مِسلِ جَمبَر
گون وتا دور پَتاتہ برتہ
ماہمودا گون وتی جندا کَماتہ وتی تہنایی گون لَبزان
پدا سِندان کتہ
چْنت بَرا پہ ترا سر بووگئے جھدا من وتا ایر برتہ
گِردین اوپارا چَکَرّینتہ منا آوْرتہ
نون پدا جاہ ہما اِنت من وتی رَنگا آن
تؤ اَگَن اوست کنئے
کَمّے منا بلّ تہنا
منی اومانئے سَپَر انگتہ ایر رِتک نکنت
من وَداریگ ہما ساہتئے پہ وت
تؤ وتی جِندئے سَمارا منا پَجّا بیارئے

بیا منا شئیرے بکن واھگا دریکّگ لوٹان
تئیی تہا نکشے من آپئے سرئے بووگ لوٹان
تؤ کہ سر کَشّئے، بگِندئے و بکِنزئے من ترا گون ببان