منی چپلانی درد ۔۔۔ ڈاکٹر سمی پروازؔ

’’راشنئے گِر گا دُرستیں زر لکُ و تُرک بوت انت، چو ں کنیں دیمے ماہا الم ءَ تئی واستہ من چپل گداں ‘‘ ہر رندے وڈا منی جندا چہ پیسر منی ابا ءَ گوں من گشنت۔
’’ ہو ابا شرّ۔۔۔۔۔۔‘‘ منی دپا چہ دراتک ۔من دیست منی ابائے چمانی توکا گُشے گریبی و تنگدستی ءِ تہاری آ یک دگے بے وسی ئے پوشتگ ات۔۔۔۔۔۔ و۔۔۔۔۔۔ من چرائی کرّہ ٹِلیتاں کہ چوں مبیت کہ بے وسی ءِ تہاروکی گیشتر تہارلُنج بہ بی ۔۔۔۔۔۔
چینچو روچیں کہ من لیبا روگا نہ اوں۔ باز نوکیں لیبی ءِ اتکگ لیب چوں وشیں۔ بلے من لیبا شت نہ کناں کہ منی چپل شت نہ کناں ۔۔۔۔۔۔ چپلانی بے وڈیں دِرگ مناں وانگ جاہئے روگا ہم سکّ زیات تو ریننت ۔۔۔۔۔۔ منا چہ روچ در آھگ ءَ وُترند بوھگہ پیسر کہ نوکی روچ ٹِک دنت و آسبزیں کوہے پُشتا چہ سر کشگ ءَ لگیت و من وانگ جاہئے دپا پُجاں۔۔۔۔۔۔ اے وھدا ہنچو زمین گرم نہ بیت و چپل نہ توریناں ۔من پہ شری وانگ و سبقاں یات کناں و سرجمی ءَ شموشاں کہ منی چپلے درگے گمے ہم استیں ۔۔۔۔۔۔ بلے نیمروچے ٹاکا کہ مئے وانگ جاہئے بند بوھگے جار لگیت گڈا منی و منی چپلانی دردے بندات بیت، من و منی درتگیں چپل ہم درد بیں و لوگے کِشکا گریں ۔۔۔۔۔۔ بلے اے راہ ہینچو ارزان و سُبک نہ بیت کہ سُہبا بوتگ ات ۔۔۔۔۔۔ مناں کُنٹگ و زوارلگاں و مناں سکّ دردبیت ۔ برے منی پادھون بنت و سکّیں گرمیں زمیناچہ ترانول باں ۔۔۔۔۔۔ و من درد و پادانی سُچگا چہ سکّ نگیگ باں۔۔۔۔۔۔ ، راہا دم پہ ساعتا مناں نندگ کپیت سائے گِنداں دم کناں گرما سارت کناں،درتگیں چپلاں برے پُچُکی چُنڈے مان چناں برے کا گدے پتا ہاں ماں کناں۔ بلے ہر رندابے سوب باں منی پادانی ترا ولانی ٹپ گیشتر تور یناں بلے من وتی وانگ ءِ رؤگ ءَ وایلہ دات نہ کناں۔
مرچی مناں واجہ بہرامادیست کہ من گوں وتی چپلانی گوما گیسٹر اتاں و گرمے جل ءَ سستگیں چپلاں لنگ جنان اتاں و گِرّان گرّان لو گے نیمگ ءَ ٹکان ٹکانا روگا اتاں۔
گڈا گُشتے ’’بچک ! بیا مرچی بیگاہا منی لوگے واڈہ سماتاں روپ و سیاکن من ترا جوڑہ ئے چمپل دیاں ‘‘ واجہ بہراما منی نیمگا چارت و گشت و وتی رائے گپت وشت۔۔۔۔۔۔
’’شر واجہ من الم کایاں‘‘ اے گپ گُشے اے گرمین پاہارہ ہورے ءِ شنزگا گوار گالگِت و من تاں دیر اں گرمیں سنگانی سرا انچو نشتگ و بچکند گا اِت انت گشے گرمیں سنگ نہاں، من گالی و نپادانی سرا نشتگ انت ۔۔۔۔۔۔ و زنڈے ساعتے ءَ رند کہ سنگانی تپ سگا ( گرمی ءَ ) چہ منی پادو جان پیلشگا لگیت گڈا مناں سما بوت او مں وڑے آلو گار ستگاں ۔۔۔۔۔۔ منی کستریں گوہارا مناں اے وڈا دیست گشتے ’’ چے بوتگ براتُک ‘‘ ۔۔۔۔۔۔ و من ہچ گُشگی نہ انت ۔۔۔۔۔۔
ورگئے لُنکہ ءِ ورگا پد باریں چنچو دیر جت بیگائے آھگ ءَ ، ( و آخر کار) آوھہ ہم رست ۔ من واجہ ءِ لوگ ءَ شستاں گُشاد گشادا آنہی پسانی وارڑ رُپت و سپا کُت ۔۔۔۔۔۔ و شت و واجہ حال دات کہ بیا بچار ہو ۔۔۔۔۔۔ ہو ۔۔۔۔۔۔ تو شرسپاکت ءَ بچکدا ‘‘ آنہیا واڑے چپ و چاگِرو تہہ وڈن دُرست شری سرا چااِت و پکہّ کُتاں و گُشت۔۔۔۔۔۔
’’ ہو! واجہ‘‘ من پہ گلّ گُشت کہ نوں واجہ منی وا ھشتاپورا کنت‘‘۔
’’ شرّ ۔۔۔۔۔۔ شرّ۔۔۔۔۔۔ تو بزاں کار والائیں بچکے ءِ ۔۔۔۔۔۔ نو ترا تئی مُزّو ابر سیت‘‘ واجہ بہراما پہ بچکند گ گُشت و یک نیمگے آ چہ جوڑہ ءِ کوہنیں چپلے درے کت و آئی ءِ نیمگا شہارے داتنت ۔ آنہیا گشاد گشاد ءَ وتی چپل درکت انت و واجہ ءِ داتگیں چپلے پاداکت انت ۔۔۔۔۔۔ ( واجہ ءِ داتگیں دادے دیما ایر کت انت کہ پادا کنا نءِ)
بلے اے چے؟۔۔۔۔۔۔ آنہیا دیست کہ واجہ ءِ داتگ چپل چرائی ءِ جندے چپلاں چہ کوھن تراِت انت و گیشتر درتگ اِت انت ۔۔۔۔۔۔ آنہیا ہمے ساعتا مارت گُشے آنہی وتی چپل ہولُک ہولُک گریوگا اِت انت ، وچراہانی ارساں چہ آنہی پادانی دل تر بو آن اِ ت انت۔