غزل ۔۔۔ مندوست بگٹی

پھذا ھِنچ آسرانیست ایں دلارا تھئی شُثئی ءَ گوں
من برّا نِشتغاں ایکھا، وثی اِے بے وسی ءَ گوں

مئیں سنگت نیم شفی دڑدنت کہ کاینت وھاوہ جاگین انت
ہما ہاں سینغ ءَ سانباں ، من گرے یاں عاجزیا گوں

مئیں سوچاں سر پریشانیں ، شف و روشں ناہموار انت کُل
آں ٹھپّاں پَٹّ و تُروڑبازیں، اِے کھّمین دست جھذئی ءَ گوں

نہ گِندی یک دمے نِیئے کس سربازار انڑزی یاں
ہمے ہؤر گُوارغ ایں یدّر نہ جگھّی بس کُثئی ءَ گوں

نویثہ ساعت ءِ ساہی، اِے مرضِ نا علاجا را
حویلی خوش ایں کُل دیثؤں ، مئیں مندوست مُڑتئی ءَ گوں