چَست مَیّت بیت منی ہر دے جہان ءِ دِیم ءَ ۔۔۔ محمود خان گچکی

تو جَنئے گوانک کہ من بیاں، بہ چاران ترا
کؤش شنگین اِیت تئی مھپراں کاشیں وہدے
گرندیت جمبر پہ منی ترندیں تو اَمباز ا زَرئے
ھؤرمیسین اِیت گوشاناتئی زردیں وہدے
گیر کارئے منا نندئے وتی بان ءِ دیم ءَ
چِست مَیّت بیت منی ہر دے جہان ءِ دیم ءَ

بلکیں پہ کزد منی نام ءَ تئی دِیم ءَ بگراَنت
گَپ سو چو کیں ترا بلکینہ شہر ءِ بوکُش اَنت
بلکیں بدنام ترا عشق منی ہر جاگاہ بہ کنت
بلکیں بُہتامے تئی دامنا روچے بو مُش اَنت
اُوشتگی اِنت ترا ہر ثژن ءُ شگان ءِ دیم ءَ
چِست مَیّت بیت منی ہر دے جہان ءِ دیم ءَ

درد چو رعیّتا رود ینتگاں من عمر دراہیں
من غم ءِ تَھت ءِ سرا نِشتگ ءُ باشائی کُتگ
گون گیتکگ من و تاہر کسی جنگ ءَ پہ، بلئے
رہسراں زِند ءِ من ھمراہ وتی تہنائی کُتگ
چوکتابا منا، گریوئے وتی بُوانئے دیم ءَ
چِست مَیّت بیت منی ہر دے جہان ءِ دیم ءَ

کار دُنیا ءِ نہ اُوشت اِیت منی مرگ ءَ ہچبر
صدقاں من، کہ اِدا پہ منا کسّے نہ کپیت
گوستگ امبروز منی، ہر کسی امبروز گوزیت
دود دُنیا ہمیش اِنت، اِدا ہر کس اوں مریت
کسوں ڈیکی نہ بیت اِے عمر روان ءِ دیم ءَ
چِست مَیّت بیت منی ہر دے جہان ءِ دیم ءَ