میر، ادیر ھئے میر ۔۔۔ عطا شاد

میر، ادیر ہئے میر
مرچی اے ” بیران جاہا“ کہ کسے نہ گواہیت
پھر بوتگنت وشیں بو، آئی ہشکیں نشانی
شکّ نقشانی
چوکو ہنیں نام وتواراتئی
کورو تامور
چومرمریں سنگئے مہریں کلاتا کہ انگت نہ پرشتگ بلے
درپشا واکے شتگ

من غلا مک، تئی پیریں غلامک
تئی حاکمیں سرونا جو بیوانک او شتا تگاں، چو کہ تو عمرئے
گڈی سرا اچ نہرداں شت و گاراتئے

میر، ادیر ہئے میر
مرچی ہبر تاکئے سیاہیں عکسا منا تئی گوئرا آرتگ
من دیستگ کہ ماہئے سرا دزرسا دور۔ بیہار پسندیں ماہئے سرا
آدمی ذاتے گام ایرکنا ن انت
منا گیر آہتگ ہما عہد کہ من پیادگ تو اسپ سوار
روچ و شپ
جہ پہ جہ
من تچان ، بسیگ و ہمپاں
تئی اسپئے دیما کپان و پرشان
ہیدبوتگ تئی ”ساہدار“
انگت بلے تئی غلامک ( اے بنی آدم گنگدام)
چوش مرتگ کہ ہچ دم نہ برتگ
(برزا تحتئے روان ، او جہلا منی تحتئے پادگ سے انت)

میر ، ادیر ہئے میر۔ مرچی کہ تو مرتگئے من حیاتاں
ہما سر نہنگئے ڈگار
منی پیرکئے دز کشانی کہ تو برت اچ من، کہ پرچی منی چک
عذابیں دشک
پیرک و پسئے کسبا بزاں ، اسپئے دیمپاگی آوانگئے کنت وڈالی
ہما سر نہنگئے ڈگار…. مرچی رہن انت
منی نوکیں واجہ،
تئی تنگویں پُسگا زردوستنت چو شریں جِنکّا
چوبے وازداریں زمینا

میر، ادیر ہئے میر
منی چُک ، ہما واروگاریں دُشککہ مرچی دشمبے گشنتیں
حبر تا کئے عکسا منا دات
تئی عہد نمک واری ئے جت شگانا منا
گشت….
”آجوئی ماہا لگتمال کنت
ایر دستی، زیر، بیت……..
بے زبان گنگدامنت کہ عہدی غلام انت قرن غیر تئے چکا سئے
نام انت“

نیں مرچی اے ’ ’بیران جاہا“ کہ کسے نہ گواہیت
پھر بوتگنت وشیں بو آئی ہشکیں نشانی
شک نقشانی

چوکو ہنیں نام و توارا تئی
کورو تامور
ادیرہ
چومرمریں سنگئے مہریں قلاتا کہ انگت نہ پرشتگ بلے
درپشئے واکے شتگ

من غلامک تئی پیریں غلامک

تئی حاکمیں سرونا چو بیوا نک او شتاتگاں
چو کہ عمر ئے گڈی سرا اچ نہرداں شت و گاراتئے
جیڑگاہاں……..
کہ مودگ کناں، کنداں، گریہاں کہکا جناں

پروشاں شکا ّکہ سوچاں، تئی نام و توارا
بہ گڈاں وتی گنگدامی زبانا
وتی تژن سگیں سرا
یا کُشاں یکیں بچّا وثی
یا وتی زِرد کُشیں غلامی آ
تئی میتیں واجہی آگوںیکجاہ کناں