دو آتشہ

 

(تضمین ِ حافظ)

از سرابی رَمیدہ ام کہ مپرس

محشری برگزیدہ ام کہ مپرس

من بطوری طپیدہ ام کہ مپرس

داغ حِرمانی دیدہ ام کہ مپرس

”دردِ عشقی کشیدام کہ مپرس

زہرِ ہجری چشیدام کہ مپرس“

دووست اِنت ماہ دیمیں قُدرتے شہکار

وَش تَب و وَش خیالے وش گُپتار

پُلّ گوارِیت گوں مَلگاں نَرمیں

آدر ہیں کوچگانا کنت گُلزار

”گشتہ ام در جہان و آخر ِ کار

دلبری بَرگزیدہ ام کہ مپرس“

لُک و نَمب اِنت مُج و تہار و نَہ وَش

ہُشک ہلاہوش اَنت تئی یلیں سَرکش

زند اِنت پر تو وَران اِنت چو بَش بَش

دروہی اِنت کوش تراپہ دابے بِکش

”آں چُناں دَر ہوای خاکِ دَرَش

می رود آبِ دیدہ ام کہ مپرس“

سوتک اَنت سوز ماناں فکرے سولیں شریش

کاہ گواہیت، نہ ہُشکیں داز، نہ پیش

جانوں چو پرشتگیں کلاتے اِنت

ڈوبرا روک اِنت تئی چَموکیں پترِیش

”بی تو در کُلبہء گدائیء“خویش

رَنجہای کشیدہ ام کہ مپرس“

گولت انت من پہ دِلربائیں کنشک

دہلیؔ وبلخؔ وکوہ قافؔ و دَمشقؔ

گوستوں اَچ آس و انگریں ہاراں

تیز اِنت بیلاں چو زَھما واہگے کشک

”ہمچو حافظ ؔ غریب در رَہ عشق

بمقامی رسیدہ ام کہ مپرس“